One Part 6 - Tomiła - "Cały wszechświat cieszy się z naszego szczęścia" cz.2

Parta dedykuję MartuLLa :*

Ludmiła:

Zebrałam swoje rzeczy z szafki i szybkim ruchem ruszyłam w stronę parkingu. Dzisiaj spieszyło mi się wyjątkowo, dlaczego? Otóż o 19:00 miał przyjść Tomas, musimy przećwiczyć kilka scenek a ja muszę się odświeżyć i przebrać. Trochę się denerwuję bo nie wiem jak to będzie czy dalej będziemy się zachowywać jak najwięksi wrogowie czy przystopujemy trochę… Nie wiem tego, ale wiem że chcę to zmienić, chcę normalnie z nim gadać jak z człowiekiem a nie kretynem. Zaparkowałam samochód i wbiegłam do domu, rodziców nie było – normalne. Skierowałam się na górę  prosto do mojego pokoju. Torbę rzuciłam na fotel i rozluźniłam zapięcie przy koturnach aby swobodnie je ściągnąć. Podeszłam do ogromnej garderoby a tam czekał na mnie dylemat: Co założyć?, miałam mnóstwo ubrań, ale co z tego jak nie mam na siebie co włożyć… Po dłuższym namyśle sięgnęłam po czarną bokserkę i w morelowym kolorze t-shirt’em na wierzch sięgającym do pępka i z rękawkiem opadającym na jedno ramię. „Nie ubiorę spódniczki” – pomyślałam, bo sobie pomyśli jeszcze że specjalnie się dla niego wystroiłam a to nie prawda!, no może troszkę… ale tylko odrobinkę mi na tym zależy. Nie myśląc już dłużej nad tym wyciągnęłam pierwsze lepsze jeansowe spodenki, które okazały się strzałem w dziesiątkę, wybrane ubrania położyłam na łóżku a sama skierowałam się do łazienki aby wziąć prysznic. Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i relaksowałam się strumieniem który padał na moje ciało,  uwielbiałam ten stan w którym mogłam odetchnąć i odizolować się od reszty świata. Ciepła woda była dla mnie rajem, może to dziwne ale uwielbiałam wodę i tę świeżość którą mnie napawa. Po piętnastu minutach kąpieli wyszłam z kabiny prysznicowe i obkręciłam się ręcznikiem , stanęłam przed wielkim lustrem wokół którego co kilka centymetrów umieszczone były światełka, wyglądało to niczym z bajki o królewnie, ale mniejsza z tym. Specjalnym ręcznikiem obwinęłam włosy w tak zwany „turban” , które delikatnie wcześniej poczesałam. Chwyciłam jakiś krem i natarłam nim całą powierzchnię mojej twarzy, odczekałam chwilkę aż wyschnie aby móc nałożyć fluid . Postanowiłam że nie będę się malować za mocno. Nałożyłam delikatny beżowy cień, zrobiłam lekką, dokładna kreskę i wytuszowałam rzęsy, nigdy nie miałam z nimi problemu, zawsze ładnie się układały i nie potrzebowałam żadnych żeli, sztucznych rzęs czy jeszcze nie wiadomo jakich wydłużaczy. Wargi pomalowałam jasno beżową szminka i nałożyłam na niego mieniący się błyszczyk aby dawały wrażenie pełniejszych i atrakcyjniejszych ust. Z szafki pod umywalka wyjęłam suszarkę i suszyłam włosy, nie należały one do krótkich więc samo suszenie zajęło mi dłuższą chwilę , po ukończonej czynności, włosy związałam w dość wysokiego kucyka , zabrałam tylko swoją srebrną bransoletkę z literką „L” jak Ludmiła i wyszłam z pomieszczenia  kierując się w stronę swojej sypialni. Bielizne założyłam w łazience więc pozostało mi tylko zarzucić na siebie ubrania, jak mówiłam tak też zrobiłam. Przeglądnęłam się w lustrze i chociaż raz mogłam być z siebie dumna, bo wyglądałam całkiem przyzwoicie jak na wieczór z „kolegą”. Stałabym tak pewnie jeszcze dłuższą chwilę gdyby nie fakt, iż zadzwonił dzwonek do drzwi. Od razu się zerwałam i spojrzałam na zegar wiszący na ścianie, wskazówka wybijała równą 19:00. Całkiem straciłam poczucie czasu, wsunęłam na nogi swoje kapcie w Żabki i zbiegłam na dół po schodach aby otworzyć drzwi. Zanim pociągnęłam za klamkę poprawiłam jeszcze bluzkę i odgarnęłam włosy do tyłu.

- Cześć – wydukałam lekko zdyszana  i podenerwowana, on delikatnie uniósł kąciki ust do góry i zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu.

- Witaj – odparł, a ja starałam się opanować emocję , jego głos był taki przyjemny i ciepły, chyba nikt jeszcze nie skierował do mnie słowa w tak miły sposób ; gestem ręki wpuściłam go do środka. To może dziwne ale nigdy go nie witałam w moim domu, mimo iż był moim sąsiadem to jak wszyscy wiedzą nasze kontakty nie były najlepsze a czy nie są to nie umiem powiedzieć, bo sama nie wiem jak to między nami jest.

- Starałem się nie spóźnić – powiedział rozglądając się po salonie.

- Bo masz tak daleko że naprawdę jest się jak spóźnić… - powiedziałam przewracając oczami i biorąc z kuchni tackę z przekąskami.

- Daj pomogę ci – powiedział stojąc tuż obok mnie i chwytając za przedmiot w moich dłoniach. Jego dłoń delikatnie ruszyła moją. Przez dobre kilka sekund patrzyliśmy w swoje oczy szukając odpowiedzi na to co się z nami dzieje, dlaczego zachowujemy się jak nie my… Lekko zarumieniona i speszona wzięłam ręce z tacki i pozwoliłam mu sobie pomóc.

- Dziękuję – powiedziałam już z uśmiechem na twarzy a on kiwnął tylko głową na znak że nie ma za co, wyszłam przed niego i ruszyłam w stronę mojego pokoju który znajdował się na pierwszym piętrze. Szliśmy w ciszy, ale wcale nas ona nie krępowała, wręcz przeciwnie , woleliśmy przemilczeć sytuację która wydarzyła się niespełna kilka sekund temu.

- Witaj w moim małym królestwie – powiedziałam otwierając szeroko drzwi i rozmachując rękami .

- Teraz wiem skąd te kapcie w żaby - powiedział jakby odkrył Amerykę i po chwili się zaśmiał.

- Akurat ja tu jestem księżniczką, tobie pozostawiam rolę ropuchy – odpowiedziałam wystawiając mu język .

- Widzę, że riposta dzisiaj dopisuje – skwitował i usiadł na miejscu w którym mu wskazałam. Na dość grubym dywanie, który był pokryty dużą warstwą puchu rozłożyłam poduszki i dwa okrągłe tapczany, jeden dla mnie a drugi dla Heredii.

- Zawsze mi dopisuje ale muszę przyznać że dzisiaj wyjątkowo – zawtórowałam i zajęłam miejsce naprzeciw niego. Jedzenie przygotowane przez Jackie- naszą gosposie postawiłam pośrodku aby na razie nam nie przeszkadzało ale tez w takim miejscu w którym w każdej chwili mogliśmy bez problemu dosięgnąć i coś przegryźć.

- To co zaczynamy ? – spytał biorąc do ręki książeczkę z tytułem „Romeo i Julia”. Na jego pytanie odpowiedziałam szerokim uśmiechem i lekkim skinięciem głowy.

Tomas:

Ludmiła wyglądała prześlicznie. Jeansowe spodenki idealnie podkreślały jej zgrabne, opalone nogi, bokserka i t-shirt leżały na niej wprost perfekcyjnie, jej loki związane w kucyk miotały się po plecach i ramionach, jej oczy lśniły jak nigdy  no i ten jej śliczny uśmiech który powalał na kolana. Teraz nawet nie będę próbował zaprzeczać że mi się podoba, nie umiem, nie potrafię a może nie chcę już zaprzeczać?. Może zabrzmi to dziwnie a może i nie ale dogadujemy się świetnie, ćwiczymy scenki wybuchając co jakiś czas niekontrolowanym śmiechem, czasem schodzimy z tematu i nie zajmujemy się sztuką tylko gadamy o głupotach. Zachowujemy się jakbyśmy nigdy w życiu nie powiedzieli do siebie nic złego , tak jakbyśmy się znali od zawsze i byli najlepszymi przyjaciółmi.

- Dobra dość bo mnie brzuch rozbolał – powiedziała roześmiana  blondynka i chwyciła się za brzuch spierając na poduszkach.

- Jaka następna scena?- spytałem aby nie przeciągać. Zerkła na małą książeczkę z aktami i na mnie, następnie znowu na powieść i na mnie. – Ekhm – odchrząknąłem – Powiesz mi czy będziesz  tak patrzeć jakbyś ujrzała boskiego adonisa ? – spytałem przeczesując swoje włosy.

- Zobaczyć to ja zobaczyłam ale raczej nie adonisa i nie boskiego, uwierz mi – powiedziała poprawiając się . – ale nie o to chodzi, chodzi o scenkę… - wymamrotała.

- Czyli tam zobaczyłaś tego adonisa? – spytałem nie kumając o co jej chodzi.

- Co ty masz z tym adonisem?! – spytała rozkładając ręce.

- No bo nic nie mówisz to zgaduje . – broniłem się wyrywając jej z ręki książkę i sam sprawdzając akt. Czytając go zrobiło mi się trochę gorąco i sam nie wiedziałem jak się zachować , co zrobić, co powiedzieć. No bo jak miałem cokolwiek powiedzieć skoro właśnie pora na scene z całowaniem, w ogóle nie pomyślałem o tym że może być coś takiego, wypadło mi z głowy że Szekspir pisał o ich pocałunku. Nie mówię że mi się to nie podoba ale czy to nie będzie przegięciem?

- No to ten… - zaczęła, ale postanowiłem że gadanie nic tu nie da, tu trzeba działać, chwyciłem ją za ręce i powolnymi ruchami nie wiedząc jak zareaguje przyciągnąłem do siebie, będąc już bliżej niej czułem jej oddech, nasze usta dzieliły milimetry, gdy nagle sok, który leżał na kwadratowej tacce przewrócił się i rozlał, mało tego, dzban wypełniony napojem rozbił się na małe elementy. Momentalnie się od siebie odsunęłliśmy.

- Myślę że tej sceny nie musimy ćwiczyć, samo wyjdzie jak ma wyjść… bo przecież Julia i Romeo tego nie planowali – powiedziała lekko zawstydzona sytuacją.

- Tak, tak – odpowiedziałem trochę zasmucony  - To teraz musimy to sprzątnąć.

- Zaraz to zrobię – odparła wstając i kierując się do drzwi po szufelkę , zmiotkę i coś czym można wytrzeć rozlany sok. Chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem minimalnie w swoją stronę.

- Zaczekaj, pomogę ci – powiedziałem patrząc prosto w jej oczy. Po raz kolejny dzisiaj nasze spojrzenia i dłonie się skrzyżowały. Poczułem coś dziwnego, coś co wypełniało mnie całego radością i uczuciem błogości. Przyjemne dreszcze przeszły po całym moim ciele.

- Tylko się nie skalecz, bo wiem że masz do tego tendencję – powiedziała uwalniając swoją dłoń i uważnie stąpać po  podłodze aby nie nadepnąć na szkło.

- Nie mam pięciu lat, wiem że szkło to nie liść – odpowiedziałem kręcąc głową i dreptając za nią.

- A zachowujesz się jakbyś tyle miał – odpowiedziała mi na co ja uniosłem brwi do góry i pozostawiłem jej wypowiedź bez komentarza, nie chciałem się sprzeczać ani zakłócać przyjemnej atmosfery. Wzięliśmy potrzebne rzeczy i po raz kolejny weszliśmy do pokoju dziewczyny. Dokładnie wytarliśmy dywan i nie było śladu po mokrej niespodziance, zostało tylko to nieszczęsne szkło , które przeszkodziło nam w pocałunku.

- Lu uważaj ! – krzyknąłem widząc jak chwyta za skrawek  ostrego elementu dzbanka.

- Panie Heredia zaskakuje mnie pan, po raz kolejny się o mnie martwisz w tym tygodniu – zaśmiała się i odwróciła w moją stronę, podszedłem do niej bliżej i odpowiedziałem .

- Zaskoczyło cię to? Bo mnie wcale, nie chcę żeby po prostu coś ci się stało – powiedziałem dokładnie wpatrując się w jej twarz i dostrzegając szeroki uśmiech blondynki, dzisiaj obdarowała mnie już nim kilkanaście razy, wcześniej mogłem o tym tylko pomarzyć, teraz wiem , że jej uśmiech uzależnia, nie widząc na jej twarzy smutek ja też czuję przypływ negatywnych emocji. Cholernie dziwne ale szczere i prawdziwe. To co się ze mną teraz dzieje jest nie do opisania, bo kto by pomyślała że taka mała, drobna ale urocza, piękna i zadziorna z ciętym języczkiem i ostrym charakterem istotka  zawróci mi w głowie?!. Posprzątaliśmy wszystko i nie było widać ze coś się tu w ogóle stało. Mała wskazówka wybijała godzinę 22 a duża piętnaście minut po, po mimo iż chciałem z nią zostać to musiałem już się zbierać. Odprowadziła mnie do drzwi opierając się o framugę.

- To widzimy się jutro u ciebie ? – spytała.

- Tak, tylko się nie zgub gdzieś w ogrodzie w tych  drzewkach i krzaczkach – powiedziałem puszczając do niej oczko.

- Ja to nie ty, ale będę się starać – odpowiedziała z dezaprobatą.

- To cześć – odparłem i już miałem wychodzić gdy usłyszałem swoje imię wypowiedziane przez nikogo innego jak Ludmiłe. – tak ? – spytałem, na co ona nie pewnie się uśmiechnęła, podeszła bliżej mnie , chwyciła za podbródek i pocałowała w policzek. Czułem jej słodkie usta nie tylko na policzku ale  ta jej słodkość przeszła po całym moim ciele. Skinąłem glową, uśmiechnąłem się zasalutowałem na co ona się zaśmiała. Stojąc koło drzwi do własnego domu popatrzyłem w stronę okna blondynki, światło było zapalone co oznaczało że jeszcze nie śpi, uśmiechnąłem się sam do siebie na wspomnienie przyjemnego wieczoru spędzonego z moją „Julią”. Teraz jestem pewien że coś do niej czuje.

***

Ludmiła:

Nasze próby do przedstawienia z dnia na dzień były co raz to lepsze, nie mówię tu tylko o scenkach ale również o naszych relacjach. Z Tomasem gadam o wszystkim, docinamy sobie czasem ale to tylko tak dla urozmaicenia i podtrzymania tradycji. Dzisiaj odpuściliśmy sobie próbę. Jak co ranek, przygotowałam się na zajęcia, wsiadłam do samochodu i ruszyłam po słonecznym Buenos Aires aby dostać się do szkoły. Viola miała zabrać się z Leonem więc drogę przejechałam w  ciszy w sumie to lepiej niż słuchać Violki i jej gadania że Heredia mnie kocha, że  mi się podoba itp. Jest moją przyjaciółką ale na razie nie chce jej nic mówić, jak będę pewna uczuć to wtedy jej wszystko opowiem. Zaparkowałam na swoim miejscu i spokojnym, równomiernym krokiem ruszyłam do budynku. Oczywiście minęłam kilka grupek ludzi, każda z nich była wyjątkowa i miała jakieś talenty/ znaki rozpoznawcze. Będąc już prawie w budynku zauważyłam że na murku stoi grupka osób: Trzech mężczyzn i jakieś dwie dziewczyny albo lalki bo tylko tak można nazwać te wymalowane dziunie. Moją uwagę przykuł wysoki ciemnowłosy chłopak, którego dobrze znałam. Tak to był Tomas a na jego kolanach siedziała jakaś ciemnowłosa dziewczyna słodko trzepocząc rzęsami. Widząc to przyspieszyłam i nawet nie reagowałam na to co dzieje się wokół mnie, poczułam ukłucie w sercu. Nie byłam z nim, ale coś do niego czułam, nie byłam pewna czy to miłość bo nigdy tak naprawdę nie byłam zakochana, ale wiedziałam że jest dla mnie ważny a teraz to znów stanie się tym zarozumialcem Heredią i koniec tego wszystkiego … Rozwiane włosy plątały się po całej mojej twarzy, biegłam z myślą że wymarzę ten widok z głowy ale na marne, ale było jeszcze gorzej bo nagle w kogoś wpadłam i runęłam na ziemię.

- Ludmiła? – spytał chłopak wstając i  podając mi ręke, a był to nie kto inny jak mój kochany Fede.

- Federico! – krzyknęłam i rzuciłam się mu na szyję z łzami w oczach.

- Ej maleńka csii, nie płacz – powiedział gładząc mnie po włosach. – powiedz mi co się stało ?

- Nie teraz Fede, nie chce robić widowiska. Tylko Przytul mnie, proszę… – powiedziałam wycierając łzy aby przywołać się do porządku i znów wtulając się w niego.

- Wpadnę do ciebie po zajęciach i wszystko mi opowiesz. Tylko proszę nie płacz – powiedział i ucałował moje czoło. Następne dwie lekcje ciągły się nie ubłaganie, nie słuchałam profesorów, myślałam tylko nad tym co dzisiaj się wydarzyło. Nie mogłam zapomnieć tego widoku. Przymykając oczy, wszędzie widziałam tą pustą lalkę i Tomasa… może to nie było nie wiadomo  co, ale nie wiedząc czemu zabolało mnie to  bardziej niż bym chciała. Heredia próbował do mnie zagadać ale ja go spławiałam, nie chciałam z nim rozmawiać, chciałam po prostu żeby dał mi z pokój. Szlam w kierunku stołówki gdy nagle usłyszałam jak ktoś woła moje imię, odwróciłam się i zobaczyłam nikogo innego jak winowajcę który zepsuł mi humor.

- Czego chcesz? – syknęłam nie odwracając się w jego stronę i idąc przed siebie.

- Czemu jesteś na mnie zła? Obraziłem cię, zrobiłem coś ? czy… - urwałam mu zdanie.

- Nie jestem zła, skąd taki pomysł? A do obrażania z twojej strony przywykłam – odparłam obojętnie ale wiele kosztował mnie spokój z jakim wypowiadałam zdania.

- Przecież widzę że coś nie tak. Odpowiedz mi – nalegał.

- Tomas! Daj mi spokój. Nie mam ochoty z tobą rozmawiać! – krzyknęłam przyspieszając kroku.

- Nie dam dopóki mi nie wytłumaczysz czemu strzelasz na mnie fochy od samego rana ! – podniósł ton głosu, chwycił za rękę i odwrócił w swoją stronę.

- Nie dotykaj mnie! – wyrwałam rękę i założyłam jedną o drugą. – I to nie ja strzelam fochy, to ty odstawiasz amory pod szkołą – syknęłam.

- A więc o to ci chodzi? Jesteś zazdrosna o Libby? – spytał z nutka rozbawienia.

- Nie jestem zazdrosna! Chcę żebyś mi dał spokój i tyle. Czy wymagam zbyt wiele?! Nie sądze.- powiedziałam i pobiegłam przed siebie

.

Tomas:

Ludmiła musiała zobaczyć jak Libby siedziała mi na kolanach, to nic takiego po prostu nie było miejsca to usadowiła się na moich kolanach. Nie rozumiem dlaczego od razu się złosci, przecież nie jesteśmy razem ani nic… chyba ze jej się podobam co zmienia postac rzeczy. Jeśli tak jest to oznaczać to może tylko jedno: JA I ONA się kochamy. Teraz jestem pewien że to uczucie którym darze ją od dłuższego czasu to miłość. Nie wiem tylko czy ona coś do mnie czuję i czy kiedykolwiek się o tym przekonam. Pójdę ją przeprosić i wszystko wytłumaczyć. Wchodziłem do ogromnej stołówki i poszukiwałem blondwłosej blondynki, gdy już ją odnalazłem wzrokiem oczywiście nie była sama. Jakiś  dureń, siedział koło niej a ona słodko się do niego uśmiechała. Nie chciałem na to patrzeć, chciałem z nią porozmawiać i powiedzieć co czuję ale to bez sensu. Po co skoro już pewnie jest za późno, dla mnie liczy się jej uśmiech który tak bardzo poprawia mi humor, nie istotne że nie jest skierowany do mnie, ważne że pochodzi prosto z jej serca. Usiadłem koło Leona, Violki i Fede z którym ostatnio dobrze się dogadywałem, nigdy nie miałem okazji go poznać osobiście, ale teraz wiem ze to spoko kumpel.

- Co jest? Czemu taki skwaszony ? – spytał Verdas odrywając się od swojej partnerki.

- Wystarczy że popatrzysz w tamtą stronę – powiedział Feder i wskazał palcem na Lu i jakiegoś fagasa, na co ja skinąłem głową i bawiłem się groszkiem na talerzu.

- Nawet nie zaprzeczasz? Jestem w szoku – powiedział Viola przecierając oczy.

- Po co mam zaprzeczać temu co czuję i widać. Nie warto – powiedziałem zrezygnowany zerkając w stronę mojej teatralnej partnerki, która najwidoczniej świetnie bawiła się w towarzystwie „nowego kolegi”

- Masz rację, nie warto zaprzeczać temu co się czuję. A Ludką się nie przejmuj, pogadam dzisiaj z nią o tym. Mnie też się to nie podoba i mimo iż zaprzecza mogę cię zapewnić że ona tez coś do ciebie czuje, ale jest zagubiona i nie wie co robić – powiedział Federico i poklepał mnie po ramieniu na co ja posłałem mu lekki uśmiech. Gadaliśmy o tej sytuacji przed szkołą, Włoch opowiadał mi o tym że Lu płakała ale dopiero ma się dowiedzieć z jakiego powodu. Po godzinie 16:00 wróciłem do domu. Na zewnątrz rozpętała się burza i ulewny deszcz. Lubiłem w takich chwilach pójść na dach , posiedzieć i pomyśleć o życiu. Zazwyczaj przebywałem tam jak nie padało aż tak ale teraz to nie ma dla mnie znaczenia. Nic nie ma, oprócz brązowookiej blondynki która zawróciła mi w głowie.

***

Ludmiła:

Będąc na stołówce nie było jeszcze ani Violetty i Fede więc zajęłam jakiś wolny stolik i czekałam na nich cierpliwie, po chwili dosiadł się do mnie jakiś chłopak. Okazało się że ma na imię Daniel, był bardzo miły i przyjemnie mi się z nim rozmawiało, na chwilę nawet zapomniałam o Tomasie, ale po lunchu wszystko wróciło każda rozmowa i minuta spędzona z nim. Wracając do domu zaczęło padać, a jeszcze kilka godzin świeciło słońce; to tak samo jak moje relacje z Heredią, jeszcze rano byłam w skowronkach myśląc o nim, teraz jestem na niego wściekła, może nie tyle wściekła co zawiedziona. Zrobiło mi się zimno więc poszłam się przebrać  w coś cieplejszego i czekałam na kuzyna, który miał mnie dziś odwiedzić. Stanęłam przy oknie i obserwowałam krople deszczu zsuwające się po szybie, wyglądało to trochę jak taki mini wyścig, wydawało się że jedna kropla chce prześcignąć drugą. Z tego interesującego widoku wyrwał mnie głos mojego oczekiwanego gościa.

- Cześć – powiedział mój kuzyn i usadowił się wygodnie na łóżku.

- Heeej – przeciągłam i zajęłam miejsce tuż obok niego.

- A więc słucham. Tylko wszystko od początku proszę – powiedział i oparł się o poduszkę składając ręce.

- Co ja ci mogę powiedzieć? Jedynie tyle że  po raz kolejny zrobiłam sobie niepotrzebnie nadzieję i zawiodłam się na kimś kto był ważny i najgorsze że nadal jest – powiedziałam wlepiając wzrok w poduszkę.

- Hmmm… chyba wiem o kogo chodzi. Mogę ci tylko powiedzieć że to nie tak jak ci się wydaję, on też cierpi i nie wie co robić.

- Akurat w to nie uwierzę. Fede ja widziałam go z jakąś dziewczyną, wyglądali na szczęśliwych…

- Skoro tak mówisz to jestem pewien że nie widziałaś nic!. Ja wiem jak to było i mogę cię zapewnić, że to wcale nie było ta… - nie dokończył bo mu przerwałam.

- Nie tak? A jak ?! nie broń go… Ja po prostu jestem naiwna po raz kolejny już dałam się oszukać, tylko że tym razem to… - urwałam bo głos mi się załamał.

- To? – spytał głaszcząc mnie po ramieniu.

- Ja go Kocham – powiedziałam a z mojego oka popłynęła samotna  łza, popatrzyłam na Federica i wtuliłam się w niego. – dlaczego zawsze muszę cierpieć? Czym sobie zawiniłam? – pytałam łkając.

Federico:

- Lu… posłuchaj wiem że uparcie stawiasz na swoim i tak nie uwierzysz w to co powiem, ale możesz być pewna, że on też cie Kocha. Tylko nie zepsujcie tego uczucia które was łączy po przez głupotę, popatrz przez okno i uważnie się przypatrz, jeśli ci na nim zależy, biegnij do niego i nie pozwól mu zrobić żadnych głupot. – powiedziałem a ona w pośpiechu wstała, rozejrzała się przez szybę i wybiegła z domu, krzycząc z dołu.

- Dziękuję i widzimy się potem !.

Stanąłem przy oknie i obserwowałem całą sytuację.

Tomas:

Deszcz stawał się co raz to bardziej ulewny, ale dla mnie nie miało to najmniejszego znaczenia. Siedziałem na dachu, cały przemoczony i sam nie wiem na co czekałem, będąc tutaj po prostu czułem się odizolowany od świata, nie musiałem nikomu się tłumaczyć, zachowywać tak jak trzeba, po prostu być sobą!. Jednak nie to mnie gnębiło, a Ludmiła, która zajmowała każdą sekundę w mojej głowie, nie mogłem zrozumieć jak szybko ją straciłem nawet nie będąc i nie mając jej. Wpatrując się w zamglony pejzaż poczułem coś ciepłego na ramieniu, odwróciłem się a tam stała z lekkim uśmiechem pani mojego serca.

- Okryj się kocem, będzie ci cieplej – odparła, siadając tuż koło mnie. Poczułem to ciepło, ale nie od okrycia ale od blondynki która sprawiała ze cały wrzałem.

- Ludmiła ja… - zacząłem.

- Nie tłumacz  się, wszystko wiem i źle zrobiłam gniewając się na ciebie… Nie jesteśmy razem, nie mam prawa ci mówić co masz robić – powiedziała  spuszczając głowę na dół.

- A co jeśli ja chcę żeby między nami coś się zmieniło? Jeśli chcę być dla ciebie ważny? Cieszyć i smucić się razem z tobą? Być częścią twojego życia? – zadawałem kolejno pytania a ona nie mówiła nic, patrzyła tylko prosto w moje oczy, szukając w nich pewności wypowiadanych pytań.

- Tak nie może być, nawet jeśli bardzo bym chciała… nie widzisz że to my wszystko komplikujemy?! Nie jesteśmy dla siebie odpowiedni – powiedziała odwracając wzrok.

- Proszę cię o jedno… To ty nie komplikuj i zrozum że ja, ja, ja Cię Kocham! – powiedziałem wykrzykując ostatnie zdanie i wstając na równe nogi. -  Słyszysz? Kocham Cię Ludmiło Ferro!- krzyknąłem po raz kolejny, ona tylko wstała i złożyła na moich ustach pocałunek. Nie liczył się deszcz, fakt że stoimy na dachu, liczyła się ta chwila, która dla nas obojgu znaczyła więcej niż jakakolwiek wygrana.

- To oznacza że ty mnie też kochasz? – spytałem a ona zamknęła mi usta pocałunkiem.

- Tak, to oznacza dokładnie to – powiedziała odrywając się i uśmiechając serdecznie.

- A twój nowy kolega? – spytałem z surową miną.

- Beze mnie da sobie  radę – odpowiedziałam.

- Lepiej żeby tak było! Bo ja nie pozwolę cię skrzywdzić, nigdy! Jasne ?! – powiedziałem i chwyciłem ją za ramiona. Krople deszczu momentalnie ucichły i stawały się co raz to łagodniejsze, aż po chwili ustały a na niebie ukazała się piękna tęcza.

- Cały wszechświat cieszy się naszym szczęściem – powiedziała a ja chwyciłem ją od tyłu w pasie i razem wpatrywaliśmy się w otaczający nas świat, który teraz wydawał się piękniejszy niż zwykle.

***

Sztuka połączyła dwoje obcych sobie ludzi, zrozumieli że są dla siebie stworzeni. Wielkim wyczynem było zapomnieć o toporze wojennym i zmienić swoje nastawienie. Nie przychodziło im to łatwo ale z czasem uczucie nienawiści przerodziło  się w miłość, w najpiękniejsze uczucie na świecie; bo każdy potrzebuje być kochany i kochać. Przeżyli wiele nieprzyjemności ale jak mówią „ Po burzy zawsze wychodzi słońce”. Grane przez nich „Romeo i Julia” stało się „ Tomas i Ludmiła”. Historia wcale nie podobna a jednak miłość tak samo wielka i prawdziwa.

_____________________________________________

Tak o to kończy się ta historia… Nie wyszło tak jak chciałam, w ogóle nie jestem z niej zadowolona, Czuję że zawiodłam wszystkie czytelniczki, Age, Madzie, Xenie  i pannę J. Wszystkich strasznie przepraszam!:) Chciałam napisać to w najładniejszy sposób jaki się da, ale spaprałam sprawę… Mam nadzieję ze mi wybaczycie. Obiecuję że następny postaram napisać lepiej J.

Teraz mam takie do was pytanie. Jak wiecie w V2 u naszej Ludmiły i Fede jest coś na rzeczy i prawdopodobnie będzie nowa para, z czego się strasznie cieszę <3 i w związku z tym mam do WAS PYTANIE! Chcecie abym pisała dalej o Lu i Tomasie? Czy zmieniła Tomasa na Federica? To zależy tylko od was, jak chcecie [PISZCZIE W KOMENTARZACH]. Mam nadzieję że moim współpracowniczkom ewentualna zmiana parringu nie będzie przeszkadzała J.

Już 5.09 zapraszam na wspaniałą drugą część Parta Madzi !:*

POZDRAWIAM!

P.S - ANIMAACJE SĄ WYKONANE PRZEZE MNIE :)

Maja ;)