One Part 9 - Naxi - "Bądź, marz, wierz..." cz. 2.

UWAGA! Druga część pisana jest w narracji pamiętnikarskiej (pierwszoosobowej) ze względu oddania uczuć w tym oto One Parcie.

    Perspektywa tylko i wyłącznie Natalii, postawiłam na subtelność.

Miłość przekracza wszystkie progi mojej dojrzałości.

    Nic nie jest takie samo. I to jest najsmutniejsze. Wszystko nagle staje się ponure, a twoje marzenia nie są możliwe do spełnienia.  Dlaczego? Dlaczego wciąż kręcimy się w kółko? Dlaczego przestajemy patrzeć oczami duszy? Nic nie jest już tak proste do wytłumaczenia jak w dzieciństwie.

    Dzieciństwo…

    I wszystkie wspomnienia wracają, nawet nie wiedząc, że sprawiają mi tym okropny ból. To wcale nie jest dla nich ważne. Nikogo nie obchodzi, jak się czuję, co myślę, jak żyję.

    Jestem Natalia Navarro. Mam już 20 lat i próbuję oddać się codziennym czynnościom takim jak nauka i… i mój chłopak. Stop! To osoba, czyli… czyli próbuję darzyć go takim samym uczuciem jak on mnie. Dlaczego próbuję? Bo ja go chyba nie kocham, bo tak naprawdę czuję miłość do kogoś innego. Do kogoś, kto jest tysiące kilometrów ode mnie i… i to chyba się nie zmieni. Nie chcę do tego wracać. On już dawno jest szczęśliwy. Nie może mnie pamiętać, bo kto by nie zapomniał. Nie oszukujmy się. To było czternaście lat temu i lepiej by było, gdybyśmy w ogóle się nie poznali i nie obdarzyli taką zażyłością…

    Tak, wiem. Wiem, co do niego czuję. Właśnie, cały czas czuję.

    A nie mogę, bo rodzice namawiają mnie do ślubu z Francisco. Namawiają to za łagodne słowo. Oni mi to narzucają, a ja nie mam prawa się sprzeciwić. Mój chłopak pochodzi z bogatej rodziny, jest wykształcony, bardzo czuły i może się wydawać ideałem, ale dla mnie… dla mnie nie. Kocham go jako przyjaciela, kumpla, ale nie inaczej. Jest wspaniały, ale wciąż nie taki, jak… jak Maxi. Dobrze wiem, że nigdy nie będę szczęśliwa, bo nie było mi to dane od urodzenia. Choć wciąż wspominam te cztery lata spędzone z nim jako dzieci. Niczego nie świadome, małe rozrabiaki, nie potrafiące wyobrazić sobie życia bez wspólnej zabawy. Cóż… Dokładnie tak było. A gdy wszystko układało się zbyt dobrze nasze niebieskie niebo się zachmurzyło i wtedy lunął siarczysty deszcz, który zmył nasze marzenia. I pozostała z tego nicość. Szara nicość.

    Czy byłabym zdolna wyjechać z Włoch i wrócić do mojego Buenos Aires? Nie, chyba nie. Za dużo rzeczy trzyma mnie tutaj. Rodzice, Francisco i… i nikt więcej. Nie mam nikogo.

    - Natalia! – usłyszałam śpiewny głos mojego chłopaka, dochodzący z dołu. – Kupiłem nowy garnitur! Chodź zobaczyć!

    On chciał tego ślubu. Przez zwykłe codzienne czynności okazywał entuzjazm, którym darzył pomysł moich rodziców. To jego pierwszego poinformowali. Tylko, że Francisco jest we mnie zakochany na zabój, ale ja nie. Boję się sprawić mu przykrość. Boję się mu powiedzieć, że kocham kogoś innego…

    - Idę! – odkrzyknęłam, a schodząc po schodach wzdychałam kilka razy.

    Francisco uśmiechnął się od ucha do ucha, gdy mnie zobaczył. Przez chwilę pomyślałam, że ten uśmiech mógłby witać mnie każdego dnia, ale w porę się opamiętałam. To nie ten, który tak bardzo kocham.

    - Patrz! – wzdychał chłopak. Jakie piękne wykrojenia, ta obsługa nicią i jeszcze…

    Już go nie słuchałam. Patrzyłam się pustym wzrokiem na garnitur, który wcale nie wydawał mi się aż tak piękny. Był… zwykły. Normalny, jak każdy inny. Może byłby piękniejszy, gdyby włożył go ktoś inny?

     - Natalia, czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytał, a ja obudziłam się z transu.

    - Tak, tak – przytaknęłam szybko. – Tylko trochę się zamyśliłam. Czasem tak mam.

    On pokiwał głową i powiedział, że musi pilnie wyjść. Ostatnio często wychodził, ale mi było to w sumie na rękę. Nie sądziłam go o to, ze ma kogoś na boku. On nie widział świata poza mną, więc nie spodziewałam się, by miał jakąś inną dziewczynę na boku.

    Popatrzyłam na zegarek, który wskazywał godzinę piętnastą. Było jeszcze wcześnie, a ja nie zamierzałam siedzieć w domu i marzyć o tym, co nie ma prawa się spełnić. Nie mam też ochoty na kolejne odwiedziny rodziców. Jeżeli wyjdę z domu, a oni nikogo nie zastaną, zrezygnują. Tak jest zawsze, choć odkryłam to już dawno temu. Nie realizuję tego zawsze, ponieważ mogliby się domyślić, że celowo ich unikam. Bardzo ich kochałam i chciałabym, żeby byli przy mnie zawsze, ale wciąż nie mogę wybaczyć im tego, co zrobili kilkanaście lat temu.

    Zamknęłam drzwi na klucz i wyszłam na tętniący życiem Mediolan. Przechodziłam przez bardzo kolorowe uliczki i myślałam, że mogłabym tutaj mieszkać do końca życia, ale potem przypominało się moje dzieciństwo…

    Gdy byłam młodsza przeżywałam to jeszcze bardziej, bo nie umiałam sobie poradzić. Potem nadszedł etap, w którym znienawidziłam swoich rodziców za to, że zabrali mi najważniejszą osobę w moim życiu. Później zrozumiałam wszystko i pokochałam rodziców ponownie, ale ten płomień był znacznie mniejszy.

    Spojrzałam w błękitne niebo, po którym ,,płynęły” nieskazitelnie białe chmury. Wyglądało to bardzo pięknie i zapominałam wtedy, że tak nisko upadłam. Pamiętałam tylko najważniejsze chwile, które malowały pastelowe obrazy w mojej głowie. Kochałam te momenty i nie mogłam uwierzyć, że to wszystko się skończyło.

    I nagle wpadłam na kogoś, co spowodowało, że upadłam na podłogę. Podniosłam się prędko, wytarłam spodnie z niewidzialnego kurzu i zadarłam głowę do góry, by zobaczyć kto spowodował mój upadek.

    I wtedy zrozumiałam, że jeszcze nic się nie skończyło. To się dopiero zaczyna.

    Po moim policzku spłynęła słona łza, która wyrażała wszystko, co czułam.

    Kolejny raz płakałam przy moim najlepszym przyjacielu. Od spotkania na ulicy minęły już trzy, długie tygodnie. Wiązały się one z tajemniczością, która nie odstępowała mnie na krok. Okłamywałam wszystkich. Biednego Francisco i moich rodziców, którzy ustalili za mnie datę ślubu. Nie spytali mnie nawet czy tego chcę. Dla nich było to oczywiste. Francisco to chłopak z dobrego domu, dżentelmen… Czego chcieć więcej? A ja chciałam tylko mężczyznę, który stał przede mną. Maximiliano Ponte. Nie mogłam uwierzyć, że tak bardzo się zmienił. Wrócił do Włoch dla mnie i szukał przez długi czas.  Na głowie nie miał już swojej kolorowej czapeczki. Nosił przetarte jeansy, t-shirt i zwykłą bluzę, której rękawy były podwinięte. Wyglądał tak inaczej, a jednak tak normalnie.

    Te ostatnie dni spędzaliśmy razem. Nie przejmowaliśmy się tym, że to niedługo zostanie nam odebrane. Byliśmy tylko my i nasze uczucia uwięzione w złotej klatce, której nie mieliśmy zamiaru otwierać. Tak było idealnie.

    Teraz, gdy uświadomiłam sobie, że to zostanie nam odebrane, że nigdy nie mamy prawa się zobaczyć, załamałam się. Opowiedziałam mu o postanowieniu rodziców, o ślubie z Francisco. On skinął lekko głową, a jego twarz wyrażała smutek, który czułam w każdej cząsteczce jego ciała. Uroniłam jeszcze jedną łzę.

    On spojrzał na mnie i przytulił bardzo mocno do swojej piersi i odparł:

    - Kocham cię, Naty – wyszeptał. – Kocham twoje śliczne oczy, kolor twoich włosów, twoje małe dłonie. Kocham wszystko to, co sobą prezentujesz. Kocham to, jak wyrażasz uczucia, jak śpiewasz, jak tańczysz, jak jesteś – przełknął łzy. – Kocham cię aż za bardzo. Do bólu. Będę cię kochał do końca.

    Zamknęłam oczy i zaczęłam szlochać jeszcze bardziej. Jego koszulka była już mokra, ale ja nawet na to nie zważałam.

    - Muszę odejść, Naty – powiedział Maxi i wtulił się w moje włosy. Moje myśli głośno się sprzeciwiały, ale ja nie mogłam powiedzieć mu tego przez płacz. – Muszę, skarbie. Chciałbym z tobą zostać, ale nie mogę równać się z Francisco. To jemu jesteś przeznaczona. To on jest twój, a nie ja.

    Pokręciłam przecząco głową, co spowodowało, że krople łez wylądowały na dywanie. Jeszcze kilka tygodnie temu była to dla mnie niewyobrażalnie daleka przyszłość, a teraz… A teraz to do mnie powróciło i nie mogę uwierzyć, że to dzieje się w tym momencie, gdy wszystko jest przeciwko mnie.

    - Zostań – wyszeptałam. – Kocham tylko ciebie, Maxi.

    Pokręcił przecząco głową i zbliżył się do mnie jeszcze bardziej, poczym złączył nasze usta w pocałunku wyrażającym tyle cierpienia. Gładził moje drżące plecy, a ja obejmowałam go swoimi dłońmi. Tyle strachu, tyle bólu… Ile mogłam czekać? Ile mogłam patrzeć i nic z tym nie robić? Kochałam go od samego początku, od pierwszego dziecinnego spojrzenia. Teraz, gdy już go ponownie spotykamy, gdy chcę być z nim do końca, on znów odchodzi… Znów go nie będzie.

    Oderwałam się od niego i nie otwierałam oczu. Maxi odsunął się ode mnie powoli, a potem usłyszałam już tylko zamykane drzwi. To była najprostsza droga. Nie patrzyłam na to, co zabolałoby mnie jeszcze bardziej. Powolnie usiadłam na podłodze i otworzyłam oczy. I znów wszystko zostało mi odebrane.

   

    Od odejścia Maxi’ego minął już miesiąc. Przez ten czas ani razu nie wyszłam z domu. Bałam się spojrzeć na ludzi i cieszyć się życiem tak, jak dawniej. Teraz jest to niemożliwe. Nie jesteśmy sobie przeznaczeni. Nie byliśmy, ani nigdy nie będziemy.

    Rodzice często pukają do drzwi mojego pokoju. Proszą, abym wyszła. Ja nie odpowiadam tylko jeszcze bardziej pogłębiam się w mojej muzyce. Francisco też często przychodzi pod drzwi i błaga bym wreszcie się odezwała, ale ja nie chcę. Oni nie wiedzą, jak się czuję.

     Pewnego dnia obudziłam się rano, a mój wzrok powędrował na starą lalkę, która stała na jednej z półek. Wspomnienia powróciły, a ja nie wierzyłam, że mam już dwadzieścia lat i nie bawię się nią już. Znów po moim policzku popłynęła łza, którą szybko starałam, próbując udowodnić sobie moją siłę. Zawahałam się, już nie potrafiłam więzić tego w sobie i rzuciłam lalką o ścianę, a później kopnęłam ją w najdalszy kąt pokoju.

    Popłakałam się jeszcze bardziej i usnęłam na zimnej podłodze, która dawała ukojenie mojej rozpalonej od emocji twarzy.

***

     Obudziłam się bardzo szybko. Przetarłam oczy i ujrzałam białą kopertę, która leżała na podłodze przy drzwiach. Podniosłam ją. Była zaadresowana do mnie, więc szybko ją otworzyłam. W środku był list. Poznałam ten charakter pisma. Przez chwilę przestałam oddychać, ale ponownie zaczerpnęłam powietrza i zaczęłam czytać.

Droga Natalio!

Nie wiem, co napisać Ci w tym liście.

To wszystko jest zbyt skomplikowane, by wytłumaczyć to prostymi słowami. Nie byliśmy sobie przeznaczeni. Już to pewnie zrozumiałaś. Znam cię. Wiem, że się załamałaś i nie wychodzisz z domu. Dlaczego? Dlaczego chcesz sprawić mi ból? Czuję, że to wszystko przez mnie. Nikt nie pogodziłby tego związku. Nawet mu nie podołalibyśmy zadaniu. Nie dałbym ci wybierać między mną, a rodziną. Jesteś dla mnie najważniejsza, księżniczko.

Francisco to dobry chłopak. Rozmawiałem z nim już wiele razy pod twoją nieobecność, choć mieliśmy trzymać nasze spotkania w tajemnicy. Tak nie było. Mówiliśmy sobie wszystko. Przekazywałem mu informacje o tym, co lubisz, co cenisz, czego nienawidzisz.

Proszę, nie obraź się za to. Jeżeli to ja nie mogę cię mieć, to niech on będzie do tego odpowiednio przygotowany. Uwierz mu, spróbuj obdarzyć go takim samym uczuciem, co mnie. Bo ja kocham cię najbardziej.

Wiem, że lalka ode mnie wylądowała w kącie twojego pokoju. Podnieś ją, zdejmij bucika z plastikowej nóżki, znajdź w nim zawiniętą karteczkę i przeczytaj, co jest tam napisane.

    Podniosłam lalkę i zdjęłam różowy bucik, by wyjąć z niego papierek i przeczytałam:

Bądź, marz, wierz…

Spojrzałam ponownie na list i zaczęłam czytać dalej.

Te słowa mają być twoją mantrą, gdy się poddajesz, gdy nie wiesz, co robić.

Gdy spotkasz mnie na ulicy, spójrz mi głęboko w oczy- one powiedzą ci wszystko. Potem omiń, jak gdyby nigdy nic. To dla mnie ważne. Nie chcę byś cierpiała z mojego powodu.

Teraz najważniejsze.

Myślisz, że już się nie spotkamy? To nieprawda. Zobaczę cię ponownie. Tam wysoko, w niebie gdzie będziemy kochać się z podwójną siłą. Wtedy będziesz tylko moja. Codziennie modlę się o to do Boga i wiem, że wysłucha moje prośby.

Proszę.

Bądź dla bliskich.

Marz o wszystkim, czego pragniesz.

Wierz w siebie, we mnie, w nas.

                                                                                

                                                                                   Twój ukochany na zawsze.

    Upuściłam kartkę, która sfrunęła na podłogę. Wyszłam na balkon.

    Słońce chowało się już za horyzontem, co powodowało, że mieniło się wszystkimi odcieniami pomarańczy. Łagodny wiaterek muskał moje rozpalone do czerwoności policzki, a ja wyszeptałam:

    - Jestem. Marzę. Wierzę.

    Wierzyłam, że wiatr uniósł moje słowa, a one pofrunęły do właściwej osoby…

Dobra. 

Nie wiem czy to ma w ogóle jakikolwiek sens. To wy tutaj decydujecie. 

Nie będę przeciągała.

Dodałam dwa dni wcześniej, ponieważ potem nie mam czasu. Mam nadzieję, że inne autorki nie mają mi tego za złe i Wy także. :)

Serdecznie zapraszam na part Mai, który pojawi się 14.09 i jestem pewna, że wywoła furorę. :)

Bardzo Was kocham!

Nie poddawajcie się! Patrzcie optymistycznie na świat. :)

Xenia <3