One Part 24 - Naxi - ,,Nic poza tobą" cz.1.

MUZYKA

- Naprawdę chcesz zrezygnować z tego karaoke? Będzie świetna zabawa, Federico, chłopcy, Federico,  nasi przyjaciele i oczywiście Federico.
    Ziewnęłam. Ludmiła miała tendencję do tego, by wciąż rozprawić o pięknym brunecie. Ale kochani. Ileż można nawijać o jednym chłopaku, który, na dodatek, jest Włochem, wygrał Talentos21 i jest rozpoznawalny na całym świecie. Co za paranoja.
    To teraz nastąpił moment, w którym mam się przedstawić? Rozumiem. Jestem Natalia Navarro i mam siedemnaście lat. Uczę się w Studiu On Beat.  Mam paczkę przyjaciół. Ludmiłę, która biegała na swoich trzynasto centymetrowych szpilkach za Pasquarellim. Robi to już od bardzo, bardzo dawna. Właściwie, gdy poznała go dwa lata temu. Strzała Amora. Zawsze była wspaniała, choć kazała mi chodzić po wodę mineralną. Później zaczęła się zmieniać. Federico jednak wciąż jej nie dostrzegał. Potem wygrał reality-show i wyjechał w trasę koncertową. Ludmiła z przerażeniem odkryła, że może nigdy go już nie odzyskać, bo była pewna, że jedna z fanek może go uwieść i wynieść do Las Vegas. Uważałam to za bardzo fantazyjną myśl, ale nie sprzeczałam się. A potem nasz boski Federico wrócił i... I Ludmiła pędzi na karaoke  razem ze swoim bogiem. Znaczy ,,razem". Jest jeszcze Violetta i Leon.  Papużki nierozłączki, cały czas razem. Przekonałam się do nich z Ferro po tym,  jak się zmieniła. Zaprzyjaźniłam się również z Francescą, Camilą, Marco, Broduey’em i Andresem. Wszyscy tworzyliśmy zgraną mieszankę wybuchową. 
    A ja? Ja czułam się zawsze jak odmieniec. I  było mi z tym dobrze, bo każdy unikał mnie jak powietrze. Nikt się mnie nie czepiał. Bardzo mi się to podobało i nie potrzebowałam zmian. Jak  się okazało,  przyszły one same. Teraz wymienione wyżej osoby mnie uwielbiają. A szczególnie Ludmiła, ponieważ jestem jej pośrednikiem między nią a Federico. Podoba mi się ta praca. Lubię rozwiązywać problemy sercowe innych. Sama jeszcze nigdy takich nie miałam. Jestem pewna, że nikt nie myśli o mnie takk, jak panna Ferro o Fede. I super. Wystarczy mi przyjaźń, rodzina i muzyka, której nigdy nie zamieniłabym na miłość jakiegoś chłopaka. Kiedyś może zmienię zdanie, ale to jeszcze nie ten dzień. Najważniejsze jest to, że poznałam osoby, na które zawsze warto liczyć. 
     - Ludmiła -  westchnęłam do słuchawki. - Czy ty nigdy się nie opanujesz?
     - Ale pomyśl o jego pięknych brązowych oczach – rozmarzyła się. – Ej! Ej! Żartuję, nie myśl. On jest mój!

     - Przecież wiem, wariatko – uśmiechnęłam się mimowolnie. – Ja nie potrzebuję miłości… Ani karaoke.

     Mogłam przysiąc, że blondynka kręci głową z politowaniem.

     - Pójdziesz na to karaoke i już! – krzyknęła do słuchawki.

    - Ale…

    - Pójdziesz, kochana, pójdziesz! – wrzasnęła i rozłączyła się.

    Westchnęłam głęboko i rzuciłam telefon na miękką, fioletową pościel. Podeszłam do okna i przyjrzałam się całemu krajobrazowi Buenos Aires. Kochałam to miasto, ponieważ tutaj zawsze coś się działo. Pomimo wysokich wieżowców ptaki ćwierkały tak samo głośno i radośnie. Gdy to słyszałam, wierzyłam, że wszystko chce bym była szczęśliwa. A ja już byłam. Miałam wszystko to, co było mi potrzebne. Nie goniłam losu za to, że czegoś nie było. Wolałam dostać to w prezencie i niczego nie żądać. Każdy uśmiech obcej osoby sprawiał, że mogłam nieść radość. Moi przyjaciele mówili mi, że za to mnie kochają. Za moje podejście do otoczenia.

    Spojrzałam na szary chodnik i natychmiast tego pożałowałam. Zobaczyłam czarną czapkę i tego samego koloru bluzę. Zacisnęłam pięści. Wlepiłam w niego nienawistny wzrok, a wtem twarz odwróciła się w moją stronę. Chłopak z cwaniackim uśmiechem przyglądał się mojemu zdenerwowaniu. Otworzyłam okno i wrzasnęłam do niego:

    - Cholera! Wszędzie ciebie pełno!

    On zaśmiał się i odkrzyknął:

    - Och, kotku…  - posłałam mu gromiące spojrzenie. – Jak to wy mówicie? To przeznaczenie.

    Zacisnęłam zęby, ale po chwili znów zaczęłam wrzeszczeć:

    - Ja ci dam przeznaczenie!

    Nie zważałam na to, że nie zamknęłam okna. Jak strzała wybiegłam z pokoju. Potem przebiegłam przez cały salon, nie unikając przy tym zdziwionego spojrzenia mamy i Leny, mojej siostry. Zdenerwowana znalazłam się na podwórzu, a widząc nonszalancką minę Maxi’ego Ponte, beztrosko opierającego się na furtce, coś się w niej ponownie zagotowało.

    - Nie będziesz mnie nawiedzał, idioto! – krzyknęłam. – Co tak stoisz, jakby cię nic nie obchodziło!

   On tylko uśmiechnął się i prychnął, mówiąc:

   - Bo mnie nic nie obchodzi  - przymrużył oczy. – Podobnież dzisiaj wybierasz się na karaoke?

   Prawie zemdlałam. Co za typ. Czy on mnie śledzi. Nie ma żadnego innego zajęcia? Gdyby ci ludzie nie wlepiali w nich tego wzroku, to by go udusiła. Są świadkowie, więc lepiej nie ryzykować.

    - Nie wiem, skąd ty to wiesz, ale wynocha mi stąd! – wrzasnęłam. – No już, już!

    Gdy próbowałam go wypchnąć, nie poruszył nie nawet o milimetr. Zaśmiał się jeszcze raz, tak samo kpiąco. Od tego głosy bolała mnie tylko głowa. Od samego patrzenia na niego, chciało mi się płakać z bezradności. Wiedział o mnie chyba wszystko i tego bałam się najbardziej.

    - Nie odpowiedziałaś na pytanie, kochanie – oznajmił, ponownie opierając łokieć na furtce.

    - Nie obchodzi cię to, zrozumiano?! A teraz już panu dziękuję i do widzenia! – krzyknęłam zła.

    Uniósł ręce w geście poddania, a ja uśmiechnęłam się triumfalnie.

    - Nie bądź taka dumna, bo jeszcze się spotkamy.

    Jego słowa uderzyły we mnie z ogromną siłą, ale postanowiłam zostawić tego pajaca w spokoju i odejść, bezradnie opuszczając ręce.

    I bardzo dobrze, że to zrobiłam, bo w innym przypadku usłyszałabym słowa Ponte.

Bo mnie nic nie obchodzi.

Nic poza tobą.

    Gdy otworzyłam moją skrzynkę pocztową, myślałam, że padnę. Dostałam kilkanaście wiadomości od znajomych, że muszę iść, bo inaczej mnie ukrzyżują lub poćwiartują. Każdy wymiar kary był naprawdę trudny do zniesienia. Według nich, musiałam stawić się punktualnie o godzinie osiemnastej przed klubem karaoke. Zdenerwowana z powodu zaistniałej sytuacji, zaczęłam chodzić w kółko i zastanawiać się nad wadami i zaletami pójścia na tą głupią imprezę. Wiedziałam, że gdy tam pójdę spotkam tam pana Ponte, którego nienawidziłam za to, że po prostu jest. Dopiero  w tym roku dostał się do Studia, ale przyczepił się do mnie i wciąż za mną chodził. Dotąd jeszcze nie wiedział, gdzie mieszkam, ale dzisiaj tajemnica się wydała. Przeklinałam to, że wtedy zobaczyłam go przez okno. Nienawidziłam swojego wiecznego pecha. Dlaczego ten dziwak tak sobie upodobał denerwowanie właśnie mnie? Czy ja jestem jakimś magnesem na debili?- zapytałam sama siebie w myślach. Na samą myśl o tym kretynie, zaczęło mi  się kręcić w głowie. Sama nie wiedziałam, dlaczego, gdy go widzę natychmiastowo wpadam w furię.

    Jednak musiałam iść na to karaoke. Przyjaciele na pewno by mnie zabili, a w szczególności Ludmiła, która twierdziła, że tego dnia na pewno zdobędzie serce Federica i zawładnie nim. Kibicowałam jej, ale jakim kosztem? Sama musiałam jej pomóc, powiedzieć mu o jej zaletach. Trudna sztuka.

    Otworzyłam szeroko drzwi szafy. Moją uwagę przykuły biało-czarne szorty w paski i ciemna koszulka z granatowym kwiatem. Uśmiechnęłam się. To był idealny zestaw na taki wypad. Ułożyłam ubrania na łóżku i powędrowałam do łazienki, by się odświeżyć.

     Po kąpieli usiadłam przy swojej toaletce i zaczęłam robić makijaż. Postawiłam na delikatność. Jednym, szybkim ruchem pokryłam moje usta błyszczykiem o smaku truskawek. To była moja ostatnia czynność. Przebrałam się szybko w naszykowany strój i spojrzałam na zegarek. Rozszerzyłam oczy, gdy zobaczyłam, że zostało mi tylko piętnaście minut do dotarcia na miejsce. Wychodząc z pokoju, porwałam torebkę z fotela i zbiegłam na dół. Krzyknęłam do mamy, że wychodzę z przyjaciółmi, a ona życzyła mi miłej zabawy. Uśmiechnęłam się i wsiadłam do zamówionej wcześniej taksówki.

     Niech się dzieje wola nieba.

    Zdenerwowana wbiegłam do klubu, a tam ujrzałam już moich przyjaciół, którzy odetchnęli z ulgą, widząc mnie. Rozległy się wesołe szepty i pogadanki, jak to pięknie dzisiaj wyglądam i jaką radość niosę ze swoim przybyciem. Brzmiało to bardzo poetycko, co sprawiało, że te wypowiedzi stawały się śmieszniejsze, ale nie zwracałam na to uwagi. Z radością odkryłam, że nie ma tutaj mojego wroga. Usiadłam na jednym z foteli, a zaraz obok mnie dosiadły się dziewczyny. Uśmiechnęłam się do nich, jak najszerzej umiałam i odetchnęłam z ulgą. Byłam zmęczona tą bieganiną.

    - Naty, nie przyzwyczajaj się do tego odpoczywania – uśmiechnęła się szeroko Francesca.

    Spojrzałam na nią z pytającym wyrazem twarzy, a odpowiedziała mi Camila:

    - Zaraz wchodzisz na scenę.

    Pisnęłam zła i wystraszona, jak zwykle muszą coś wymyślić.

    - Nie dziękuj – machnęła dłonią Violetta.

    - Przyjemność po naszej stronie – uśmiechnęła się Ludmiła.

    Zgromiłam ją wzrokiem, ale nagle krzyknęłam, wskazując palcem w odległy kąt pomieszczenia:

   - Patrz, Federico!

   - Gdzie? – zapytała Ludmiła, odwracając głowę w tamtą stronę i poprawiając przy tym swoje włosy. – Ej, oszukałaś mnie.

   Pokręciłam z politowaniem głową i spojrzałam na scenę, na której pojawił się mężczyzna w średnim wieku, który zapowiedział:

   - Zapraszamy na scenę Natalię Navarro! Gorące brawa!

   Rozległy się oklaski, a ja wstałam, przymrużając oczy. Ze zdenerwowania prawie potknęłabym się wchodząc na scenę. Złapałam do ręki gitarę i podeszłam do statywu z mikrofonem. Postanowiłam zaśpiewać moją nową piosenkę. Była… dziwna. To określenie pasowało idealnie.

    Po klubie rozeszły się pierwsze dźwięki instrumentu, a potem mój śpiew.

Es por lo menos que parezco invisible
Y solo yo entiendo lo que me hiciste
Mirame bien, dime quien es el mejor

Cerca de ti, irresistible
Una actuacion, poco creible
Mirame bien, dime quien es el mejor

Hablemos de una vez
Yo te veo pero tu no ves
En esta historia todo esta al reves
No me importa esta vez
Voy Por Ti , Voy..
Hablemos de una vez
Siempre cerca tuyo estare
Aunque no me veas mirame,
No me importa esta vez
Voy Por Ti
Voy Por Ti
Voy Por Ti
Voy Por Ti

    Rozległy się oklaski, ale nagle przez ich gwar, dało się słyszeć czyjś głos, który zabrzmiał w mojej głowie kilka razy:

    - Zaraz! To moja piosenka!

Moja beznadziejność nie ma granic, jak widać.

Nie dość, że dodaję nie w tym terminie. Nawet nie w terminie, który został przeniesiony. To jeszcze dodaję coś takiego. 

Także chyba tyle...

Jeżeli wam się podoba, to skomentujcie. Jeśli nie, to skrytykujcie w obojętnie jaki sposób. To nieważne. 

Madzia musi napisać coś wesołego, a ja znowu coś smutnego. Wydaję mi się, że ten part jest jakiś agresywny, jeżeli tak można powiedzieć o opowiastce.

Parta dedykuję Sapphire, bo jest super i ma super bloga o Naxi. <3 

Yyy... No i to w końcu tyle... 

Zaglądajcie do zakładki ,,Terminy dodawania". Tam niedługo napiszę, kiedy dodam następną część.

Dzięki za uwagę.

Szczęść Boże, dobranoc!

Xenia <3