One Part 22 - Cares - '' Nie zostawiaj mnie '' cz.2

Przepraszam! Ja wiem, że czekacie na Naxi i Femiłę, ale Maja nie ma czasu, zajęta jest.. Xenia się nie wyrobiła. Xeni Part będzie 21/22.11 (albo wcześniej)  Zamiast mojego. Przepraszam, że to nie to, na co tak bardzo czekacie.

 

MUZYKA

'' Więc nie poddawaj się dla mnie
Proszę przypomnij mi, kim naprawdę jestem ''

   Ból. Każdy z nas go doświadczył. Pewnie niejedno z Was wywróciło się na rowerze i poobijało sobie kolana. Jednak czy ból fizyczny jest tym najsilniejszym bólem? Ból fizyczny można załagodzić. Kiedy boli nas głowa zażywamy tabletkę przeciw bólową, tak samo jest także z bólem zęba. Mija kilka chwil i już nic nas nie boli. Zapominamy o bólu. Nie myślimy już o głowie, która bolała nas jeszcze kilka chwil temu. Ból fizyczny znika. Nie zostaje z nami na zawsze. Jest jeszcze jeden rodzaj bólu. Ból duszy i serca. Ból duszy nie zniknie po zażyciu tabletki przeciw bólowej. On będzie trwał i trwał. Dusza będzie nas bolała do momentu, kiedy strasznych wspomnień nie wymażemy z pamięci. Jednak, tu pojawia się kolejna przeszkoda. Złe wspomnienia, nie są zapisane ołówkiem, że my wymażemy je gumką do mazania i będzie po problemie. Niestety taki rodzaj bólu trwa i trwa. Ciągnie się za nami latami i czasami może nigdy nie zniknąć. Będzie bolał zawsze. Złe wspomnienia bolą, a najgorsze jest to, że nie ma na nie lekarstwa.

   Camila siedziała na ławce i nie przejmowała się tym, co działo się dookoła niej. Wszyscy mieszkańcy pięknego Buenos Aires chowali się przed padającymi z nieba kroplami deszczu. Jednak, Camila nie należała do osób, które uciekają przed nim. Nie tylko deszcz spływał po drobnej twarzyczce rudowłosej dziewczyny. Były tam też łzy. Łzy smutku, goryczy, żalu, bezsilności i bezradności. Czuła się bezradna, bo nie mogła pozbyć się bólu, który trwał w jej duszy od kilku lat. Ból, który zabijał ją od środka. Ból, który powodował, że nie miała siły do życia. Ból, który niszczył jej duszę i serce. 

   - Cami? - uniosła głowę do góry i ujrzała jego. Stał przed nią z parasolką, która chroniła go przed grubym deszczem. Patrzył na nią takim samym wzrokiem jak wczoraj. Znowu poczuł to niesamowite ciepło, które pojawiało się za każdym razem, kiedy na nią patrzył. - Czemu siedzisz tutaj sama w taki deszcz?

   Nie odpowiedziała mu nic. Podniosła się szybko z ławki i uciekła. Znowu sparaliżował ją strach. Pozostaje pytanie, czy Camila uciekła przed nim, czy przed strachem, który paraliżował ją od środka?

  

   Minęło kilka dni od ich ostatniego spotkania, a on nadal o niej myślał.  Nie potrafiła wyjść z jego głowy, a co najważniejsze nie potrafiła wyjść z jego serca. Dlaczego o niej tyle myślał? Odpowiedź była bardzo prosta. Nadal ją kochał. Nadal była dla niego ważna.
   Zapukał do drzwi i cierpliwie czekał, aż jego przyjaciel otworzy mu drzwi. Miał nadzieję, że chociaż od Andresa dowie się dlaczego Camila od niego uciekła. Dlaczego zostawiła go bez słowa. Brązowe drzwi się otworzyły, a oczom Sebastiana ukazał się uśmiechnięty Andres. Andy ruchem ręki pokazał Sebastianowi, aby wszedł do środka. Seba usiadł na czerwonej kanapie, a jego wzrok zatrzymał się na fotografii, która stała na szafce. Zdjęcie przedstawiało Camilę, Nico i Andresa - uśmiechniętych i szczęśliwych. I w tym momencie w głowie Sebastiana pojawiły się nowe pytania. Kim był chłopiec na zdjęciu? Czy Andres i Camila mają razem syna?
   - Na co się tak patrzysz? - spytał się Andres i z założonymi rękami na klatce piersiowej spojrzał na swojego przyjaciela, który w tym momencie, nie kontaktował z rzeczywistością.
   - Kim jest ten chłopiec na zdjęciu?
  - Na tym? - brunet wziął do ręki zdjęcie i usiadł koło Sebastiana, który nadal wpatrywał się w fotografię, którą Sebastian trzymał w ręku. - To wasz syn? Ty i Camila jesteście razem?
   - Nie, nie jesteśmy razem. To nie jest nasz syn.
  - Skoro, to nie jest wasz syn, a wy nie nie jesteście razem, to czemu, gdy podczas spotkania dotknąłem Cami, to ona uciekła, co?
   - Dotknąłeś ją?! Czy ty zwariowałeś?!
   Andres poderwał się z sofy, i pewnie, gdyby nie jego telefon, który zaczął dzwonić, pewnie doszłoby do rękoczynów.
    - Chodź, idziemy na miejscu wszystkiego się dowiesz - zakomunikował Andres, kiedy skończył rozmawiać przez telefon - Masz szczęście, że Cami zadzwoniła, gdyby nie ona, to gwarantuje ci, że dostałbyś ode mnie w twarz, za to, co zrobiłeś.

   Od zawsze mogła liczyć praktycznie tylko na siebie. Sama zarabiała na swoje utrzymanie i próbowała wychować Nico. Jednak to nie było takie proste. Przychodziły takie momenty, kiedy nie dawała sobie rady i musiała poprosić o pomoc. Tak było właśnie teraz. Nico był chory, a ona musiała iść do pracy. Nie mogła wziąć sobie wolnego. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że kolejny urlop spowoduje, że szef ją zwolni. Na to nie mogła sobie pozwolić. Rano, kiedy Nico był w przedszkolu pracowała w księgarni, a wieczorami wychodziła do klubu i tam pracowała jako kelnerka. Dlaczego tyle na siebie brała? Bo była uparta i chciała wszystkim udowodnić, że sobie poradzi. Robiła wszystko, aby zapewnić swojemu synkowi jak najlepszy byt. Nie obchodziło ją, że jest zmęczona, że coraz częściej mdleje z wycieńczenia, dla niej liczył się tylko on - Nico. Dla swojego synka była w stanie zrobić wszystko. Poświęciłaby nawet swoje zdrowie, aby jemu żyło się jak najlepiej i miał to o czym marzy. Największym prezentem, po ciężkim dniu, był dla niej uśmiech jej synka. Szczęście dziecka było dla niej najważniejsze - to radość Nico dodawała jej siły.
   - Mamooo! - krzyknął Nico, który pojawił się teraz koło rudowłosej i usiadł jej na kolanach! - Mówiłem ci, że nie będę leżeć w łóżku.
   - Jak nie wrócisz do łóżka to zero słodyczy przez miesiąc - Camila się uśmiechnęła i zmierzwiła bujnął czuprynę swojego synka.
   - Ty mnie, noo jak to się mówi, trujesz mnie.
   - Jakby co, to szantażuję - wzięła Nico na ręce i już chciała zanieść go do jego pokoju, aby położyć, go z powrotem do łóżka, kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi.
   Kiedy otworzyła drzwi ujrzała jego w towarzystwie przyjaciela. Stali tak teraz na przeciwko siebie i obdarowywali się spojrzeniami. Stali by tak pewnie jeszcze bardzo długo, gdyby nie Nico, który przerwała niezręczną ciszę, która panowała między nimi.
   - O, wujek przyszedł z typem mamy - powiedział uradowany Nico, zeskoczył na ziemię, chwycił chłopaków za ręce i pociągnął w głąb salonu. - Ja przepraszam za mamę, ale ona nie kontakci czasami - Nico stanął naprzeciwko Sebastiana i zaczął mu się uważnie przyglądać. Kilka sekund później chłopiec uśmiechnął się szeroko i wyciągnął swoją malutką rączkę w kierunku bruneta - Cześć, Nico jestem, najładniejszy chłopak w Argentynie.
   - Cześć, Seba jestem.
  - Wiesz, moja mama by powiedziała,  że ciacho jesteś - wypalił chłopiec. Camila spiorunowała swojego synka wzrokiem, a na jej twarzy zaczęły pojawiać się rumieńce. Tak, Nico miał rację. Uwielbiała brunetów, którzy mieli ciemne, brązowe oczy i szeroki uśmiech. A Sebastian? Dokładnie taki był.
   Brunet na słowa chłopca szeroko się uśmiechnął i ukradkiem spojrzał na Camilę, która coraz bardziej się rumieniła i ze wstydu miała ochotę zapaść się pod ziemię. Jej synek miał jedną wadę - powtarzał praktycznie wszystko, co mówiła Camila. Jak na swój wiek był bardzo bezpośrednim chłopcem i mówił wszystko, co krążyło po jego główce.
   - A ty lubisz Rude? - wypalił po raz kolejny Nico. Po słowach czterolatka Andres zaczął krztusić  się ciastkiem, które właśnie wziął do buzi, a Camila obróciła się tyłem  do Sebastiana, aby ten nie widział jak jej twarz robi się purpurowa.
   - Kochanie, koniec tego dobrego, do łóżka.
   - Teraz wujka będę słuchał, bo ty idziesz do pracy, więc mną się nie zajmujesz. Papa - czterolatek podał mamie kurtkę, zaprowadził ją do drzwi, wrócił do Andresa i Sebastiana, i pomachał mamie na pożegnanie.- To, pa. Udanego dnia w pracy. - Camila nie miała innego wyjścia jak, wyjść z mieszkania i udać się do pracy. Wiedziała jedno, kiedy spotka się z Andresem, będzie musiała dowiedzieć się dlaczego przyprowadził Sebastiana do jej mieszkania, bez jej zgody.
  

   Od kilku godzin czterolatek był w swoim żywiole. Bawił się z chłopakami swoimi ulubionymi zabawkami, oglądał bajki i ... piekł pizzę z nuttelą, którą wraz z Andresem uwielbiali. Mieszkanie Camili przypominało pobojowisko - wszędzie znajdowała się mąka, a blat kuchenny wysmarowany był czekoladą. Takie były efekty pieczenia pizzy przez Sebastiana i Nico. Została tylko ich dwójka, bo Andres dostał wiadomość od swojej dziewczyny i w trybie natychmiastowym musiał wracać do domu. Nico jednak nie przeszkadzało, że został sam Sebastianem. Chłopiec od razu polubił dawnego chłopaka swojej mamy i bardzo szybko złapał z nim wspólny język. Tak samo było w przypadku Sebastiana. Wystarczyło, że raz spojrzał na Nico i od razu zakochał się w chłopcu. Nico był podobny do swojej mamy, wiele odziedziczył po niej : takie same brązowe oczy i szeroki, szczery uśmiech. Wciąż jednak Sebastianowi jedna rzecz nie dawała spokoju. Kto jest ojcem chłopca? Skoro nie jest nim Andres to kto? Z minuty na minutę w jego głowie pojawiało się więcej pytań. Chciał wiedzieć wszystko. Czy Camila jest z ojcem chłopca? Czy jest szczęśliwa? A może potrzebuje kogoś kto sprawi, że poczuje się szczęśliwa?
   Jednego był pewien. Camila była dla niego zagadką, którą chciał odkryć.
   - Chyba pora spać, co? - spytał się Sebastian, kiedy Nico wyszedł już z łazienki. Chłopiec pociągnął go za rękę i zaprowadził do swojego pokoju.
   Czterolatek usiadł na łóżku i poklepał miejsce koło siebie, dając Sebastianowi do rozumienia, aby usiadł koło niego.
  W pewnym momencie cała radość  z twarzy  Nico znikła, a po policzkach zaczęły spływać pojedyncze krople łez.
   - Nico, co się stało?
   - Bo ja, tak bardzo chciałbym mieć tatę. Wszyscy moim koledzy go mają, a ja nie mam. Wszyscy mają z kim chodzić na mecze, a ja nie. Mój tata mnie nie kochał i zostawił mnie, i mamusię. Nie wysyła mi nawet kartki na urodziny. Zapomniał o mnie całkowicie. Jestem, aż taki zły?
   Sebastian wziął Nico na kolana i zaczął go delikatnie kołysać. Miał cichą nadzieję, że chłopiec chociaż przez chwilę w jego ramionach poczuje się bezpiecznie. Słowa Nico sprawiły, że poczuł lekkie ukłucie w sercu. Teraz już wiedział, że w życiu Cami nie ma żadnego mężczyzny. Jednak, to nie sprawiło, że poczuł się szczęśliwy. Ba, po słowach chłopca było mu jeszcze gorzej. Dlaczego? Osoba, która było dla niego ważna cierpiała, a on nie mógł nic z tym zrobić. Kiedy przytulał do swojej klatki piersiowej Nico, czuł się tak jakby tulił własnego synka. Zawsze marzył o byciu tatą. Synek Camili sprawił, że jego marzenie spełniło się na kilka chwil. Lekko odchylił głowę i spojrzał na Nico, któremu oczka się już powoli zamykały, a oddech stawał się coraz spokojniejszy. Sebastian, wstał delikatnie z łóżka i już chciał położyć Nico na jego łóżku, kiedy chłopczyk chwycił go za szyję i swoim cichutkim głosem wyszeptał:
   - Nie zostawiaj mnie, proszę. Zaopiekuj się mną i moją mamusią.
   Usiadł z Nico z powrotem z łóżku i powrócił do poprzedniej czynności. Po raz kolejny poczuł przyjemne ciepło, które przeszło jego ciało. Chłopiec, który praktycznie go nie znał, poprosił go o to, aby go nie zostawiał i zaopiekował się jego mamą. Tylko, co mógł tak naprawdę zrobić? Nic. Camila go unikała, trzymała na dystans i nie pozwoliła się do siebie zbliżyć. Chciał im jakoś pomóc, ale nie wiedział jak. Zadawał sobie sprawę z tego, że jeśli postanowi zaopiekować się Camilą i Nico, to weźmie na siebie wielką odpowiedzialność. Czy chciał na siebie brać taką odpowiedzialność? Czy chciał zaopiekować się chłopcem, który tak naprawdę ma ojca? Czy chciał podjąć ryzyko? Czy chciał zmienić swoje dotychczasowe życie i podporządkować im? Odpowiedź na te wszystkie pytania była jedna: Tak, chciał.
    Nico już spał, a on nadal trzymał go na swoich kolanach i delikatnie kołysał. Nie przeszkadzał mu to. Powoli zaczął marzyć o tym, aby codziennie, każdego wieczoru tulić Nico do snu. Mogłoby się wydawać, że to jest śmieszne. Nie zna chłopca, nie wie jaki jest, a chciałby zostać jego ojcem. Dlaczego tak było? Nadal kochał jego mamę. A jeśli kocha Cami, to pokocha kogoś, kto jest jej częścią.
   W pewnym momencie poczuł jak ktoś dotyka jego ramienia. Uniósł głowę do góry i ujrzał zmęczoną twarz Cami.
   - Połóż Nico i przyjdź do mnie, zrobię nam herbaty. - rudowłosa kucnęła na chwilę przy Sebastianie, który nadal trzymał na kolanach Nico, pocałowała chłopca w policzek i wyszła z pokoju synka i udała się do kuchni, aby przygotować herbatę dla niej i Sebastiana.

MUZYKA

'' Jak długo będę Cię kochać?
Tak długo jak nad Tobą będą gwiazdy.
I dłużej jeśli mogę ''

   W niewielkim salonie, który rozświetlała mała lampka, od piętnastu minut panowała niezręczna cisza. Camila siedziała ze spuszczoną głową, unikając cały czas spojrzenia Sebastiana, a brunet próbował wydobyć z siebie jakiś dźwięk, jednak na nic zdały się jego starania. Camilę paraliżował strach przed jakimkolwiek zbliżeniem ze swoim byłym chłopakiem, a brunet bał się, że po raz kolejny wykona ruch, który skrzywdzi dziewczynę, na której tak bardzo mu zależało. W ciemnym pomieszczeniu udało mu się dostrzec ból, który panował w sercu dziewczyny. Wszystko wyczytał z jej oczu, z których biło wielki cierpienie. Znał Camilę i widział, kiedy cierpi, a kiedy jest szczęśliwa. Od chwili ich ostatniego spotkania, nie potrafił o niej zapomnieć. Wciąż miał przed oczami jak ze łzami w oczach ucieka od niego. Znowu przez niego płakała, a on nie potrafił wybaczyć sobie, że po raz kolejny ją zranił. Jednak on cierpiał wraz z nią, bo nie potrafił znieść myśli, że się go boi i czuje przed nim strach.

   - Dziękuje, że zająłeś się Nico - niezręczną ciszę przerwała Cami, która nadal siedziała ze spuszczoną głową i unikała wzroku bruneta. Bała się mu spojrzeć w oczu. Paraliżował ją strach przed powrotem uczuć, którymi kiedyś darzyła bruneta. Gdzieś w głębi serca, czuła, że jeśli spojrzy mu w oczy, to pokocha go na nowo. Nie chciała  znowu się zakochać, nie chciała  poczuć, czym jest miłość do mężczyzny. Kochała tylko swojego synka, Andresa i rodziców. Bała się miłości. Bała się wszystkiego, co jest związane z uczuciem do mężczyzny. Jednak, tak naprawdę wszystko było jednym wielkim paradoksem. Obawiała się uczucia, jakim mogłabym obdarzyć Sebastiana, a z drugiej strony, gdzieś głęboko w sercu, marzyła o takiej samej miłości, jaką przeżyła siedem lat temu. Marzyła o tym, aby ktoś ją pokochał ze wszystkim jej wadami, łącznie z tą, że jest pokryta skazą, której już nigdy się nie pozbędzie. Camila chciała znowu poczuć się bezpiecznie. Pragnęła być w ramionach mężczyzny, który zapewni jej i Nico bezpieczeństwo, i nie pozwoli ich skrzywdzić. Miała przy sobie Andresa, który jej to wszystko zapewniał. Jednak to nie było do końca to, o czym marzyła. Wszystko, uniemożliwiał jej strach i bolesne wspomnienia, które nie pozwoliły o sobie zapomnieć.

   - Cami, to była dla mnie czysta przyjemność - Sebastian chciał chwycić dłoń Camili, która leżała na stole, jednak szybko oprzytomniał i z powrotem położył ją na swoich kolanach.

    Nie ma nic gorszego od uczucia, kiedy się czegoś bardzo pragnie, a nie można tego zrobić. Sebastian, od kiedy Camila wróciła do domu, marzył o tym, aby przytulić dziewczynę i powiedzieć jej jak bardzo za nią tęsknił. Chciał, ale nie mógł tego zrobić. Wiedział, że jeśli to zrobi, Camila znowu może się wystraszyć. Jego rozum prowadził walkę z sercem. Rozum podpowiadał mu, aby nie zbliżał się do dziewczyny, a serce mówiło mu, aby zrobił to, czego tak bardzo pragnie.

   Co zrobić, kiedy musisz wybrać między sercem, a rozumem?  Co zrobić, kiedy czegoś bardzo pragniesz, a wiesz, że jeden nieodpowiedni ruch, może skrzywdzić osobę, na której tak bardzo ci zależy? Walka między sercem, a rozumem, jest jak walka z wiatrakami,  przypomina Syzyfową Pracę.

   Kiedy Sebastian myślał, że już podjął decyzję, nagle w jego głowie pojawiał się głos, który sprawiał, że zaczynał wszystko od nowa. Wewnętrzna walka, którą prowadził tylko pogarszała sprawę. Camila widząc zdenerwowanie bruneta, denerwowała się jeszcze bardziej.

   Walka między sercem, a rozumem trwała nadal i nie było widać końca. Na ringu pojawiły się dwie myśli, który toczyły ze sobą zaciętą bitwę. Sędzią na ringu był Sebastian i nie potrafił rozstrzygnąć, kto jest zwycięzcą walki, bo kiedy wydawało się, że serce wykonało ostateczny cios, rozum powstawał i uderzał serce ze zdwojoną siłą. Pojedynek nie można było nawet zakończyć remisem. Bo jak można nazwać sytuację, kiedy czegoś chcesz, a doskonale zdajesz sobie sprawę, że jeśli to zrobisz, możesz być później na straconej pozycji. Czy nie lepiej uznać, że rozum i serce przegrały, bo żadne z nich nie potrafiło wykonać ostatecznego ciosu? Prawda jest taka, że największym przegranym był Sebastian, bo nie podjął żadnej decyzji.

   - Martwię się o ciebie. Za dużo pracujesz - Sebastian skierował swoje oczy na Camilę, ta jednak nadal miała wzrok wlepiony w stół i z nerwów zaczęła wyginać palce u ręki.

   - Jest mi tak dobrze. Jestem dorosła i odpowiadam sama za siebie. Ma synka, którego muszę jakoś utrzymać, aby mieć pieniądze na utrzymanie muszę pracować.

   - Wiesz, że nie jesteś sama?

   Znowu. Po raz kolejny Sebastian walczył sam ze sobą. Robił wszystko, aby nie wstać z krzesła, nie podejść do dziewczyny, nie kucnąć przy niej i nie chwycić ją za jej kruche dłonie. Obawiał się, że długo nie wytrzyma walki, która rozsadzała jego serce od środka. Widział, że jego obecność peszy Camilę, że nie czuje się spowodowanie w jego towarzystwie, a kiedyś tak nie było. Kiedyś - to wspaniała przeszłość, która już nigdy nie powróci.

   - Masz Andresa, rodziców i od teraz masz mnie.

   Zaryzykował. Chciał chociaż dać dziewczynie do zrozumienia, że od teraz może na niego liczyć, że będzie dla niej wsparciem. Skoro nie mógł dodać jej otuchy swoim dotykiem, bliskością, to chciał, to zrobić przez proste słowa, które mogą sprawić, że Camila mu zaufa i pozwoli zbliżyć się do siebie.

   Camila uniosła głowę do góry, spojrzała na Sebastiana i lekko się do niego uśmiechnęła. Kiedy powiedział jej, że od teraz może na niego liczyć, poczuła przyjemne ciepło, którego nie czuła od bardzo dawna. Znowu czuła się jak osiemnastoletnia dziewczyna, która jest adorowana przez swojego chłopaka.

   Stało się. Rudowłosa spojrzała w oczy bruneta i wszystko powróciło. Przypomniały jej się wszystkie piękne chwile, które spędziła z chłopakiem. Pierwsze spotkanie, pierwsza randka, to jak o nią walczył i wytrwale dążył do tego, aby zdobyć jej serce. Sebastian od zawsze imponował jej wytrwałością i tym, że nigdy się nie poddawał. Walczył o jej serce i mu się udało. Pokochała go, całym swoim sercem.

     Patrzyli na siebie przez cały czas. Żadne z nich nie spuściło głowy na dół.

   Camila kochała Jego oczy. Miały jej ulubiony odcień - brązowe, ciemne, które kolorem były podobne do tabliczki czekolady. Wystarczyło jedno spojrzenie Sebastiana, a Camila zatracała się w jego spojrzeniu. Oczy - to je Camila zapamiętała najbardziej. Dlaczego? Bo z oczu Sebastiana biła niesamowita prawda. Prawda, która sprawiła, że Camila uwierzyła w miłość i w siebie.

   - Chciałbym cię przeprosić za moje zachowanie na spotkaniu. Przepraszam, że cię dotknąłem, że cię wystraszyłem. Przepraszam.  Ja nie wiedziałem, że Andres i ty, coś do siebie czujecie. Przepraszam, to już się nigdy nie powtórzy. Obiecuje.

   - Seba... - Camila westchnęła ciężko i spuściła głowę na dół. Powoli zbliżali się do rozmowy, której ona chciała uniknąć. Wiedziała, że może mu zaufać, ale bała się przed nim otworzyć. Kolejny paradoks.  - Ja nic nie czuję no Andresa, ani on do mnie. Fakt. Kochamy się, ale jak brat ze siostrą. Nic więcej. Andy jest moim najlepszym przyjacielem i ojcem chrzestnym Nico.

    - To dlaczego uciekłaś, kiedy chciałem z tobą zatańczyć? - spytał się zdezorientowany Sebastian. Nie wiedział już nic. Skoro Camila nic nie czuła do swojego przyjaciela, a on do niej, to czemu przed im uciekła? Czemu się go wystraszyła? Czemu przed nim uciekła?

    Kochał ją. Cholernie ją kochał i nie potrafił znieść myśli, że się go boi.

   Camila wstała z krzesła, podeszła do szafek i obróciła się tyłem do Sebastiana, aby nie widział jak po jej policzkach zaczynają spływać łzy. Położyła drżące dłonie na blacie i próbowała opanować swoje ciało, które trzęsło się jak galareta. Wszystko zauważył Sebastian. Podniósł się z krzesła i podszedł cicho do dziewczyny. Postanowił zaryzykować. Tylko czy ryzyko w tym momencie było odpowiednie? Podobno, kto nie ryzykuje ten traci. Właśnie, podobno. Sebastian już chciał położyć swoją dłoń na ramieniu dziewczyny, jednak w ostatniej chwili zmienił decyzję. Dlaczego? Wystraszył się. Wystraszył się, że ją skrzywdzi.

   Poddał się. Waleczny Sebastian poddał się. Rzucił rękawice. Zrezygnowany ubrał kurtkę i już miał wychodzić z mieszkania Camili, kiedy dziewczyna podbiegła do niego i chwyciła go za rękę.

   - Nie zostawiaj mnie, proszę. Nie zostawiaj mnie w momencie, kiedy tak bardzo kogoś potrzebuję i tak bardzo się boję.

   Przybliżył się do niej i wziął ją w swoje ramiona. Nie protestowała. Potrzebowała tego. Tak bardzo tęskniła za Sebastianem, przy którym czuła się bezpieczna. Dlaczego za nim tęskniła? Bo tak naprawdę, w głębi duszy, nigdy nie przestała go kochać. Ufała mu i czuła, że on jej nie skrzywdzi. Dlatego, będąc otoczona jego silnymi ramionami, postanowiła, że mu wszystko opowie.

   Oderwała się od Sebastiana, chwyciła go z powrotem za rękę i usiadła z nim na kanapie. W głowie układała sobie wszystko, co mu powie. Bała się kolejnego powrotu do przeszłości. Bała się wspomnień, ale chciała z nimi wygrać. Chciała się uwolnić od bólu, który towarzyszy jej od pięciu lat.

   - Zapewne nie raz zastanawiałeś się kto jest ojcem Nico. Dla mnie mój synek nie ma ojca, bo ktoś taki jak on nie zasługuje na bycie tatą. Mój syn nie zasługuje by mieć takiego ojca. Było już ciemno, wracałam wtedy od koleżanki z roku... - głos Camili powoli się załamywał, a po policzkach zaczęły na nowo spływać krople łez. Sebastian, aby dodać dziewczynie otuchy mocniej ścisnął jej dłoń. Kiedyś, gdy jeszcze byli razem powiedziała mu, że gdy ją trzyma za rękę jest spokojniejsza i czuje się bezpiecznie. - Nagle, ktoś chwycił mnie od tyłu, zatkał mi usta i ... - nie potrafiła dalej mówić, nie umiała wrócić do przeszłości i opowiedzieć wszystko. Było to dla niej za trudne. Dziewczyna wtuliła się w Sebastiana, a on mocniej przycisnął ją do siebie.

   Nie musiała mu dalej opowiadać. Domyślił się wszystkiego. Dziewczyna, którą kochał, która była dla niego najważniejsza, została zgwałcona, a to tylko dlatego, że jego nie było przy niej. W momencie, kiedy  najbardziej go potrzebowała, nie było go przy niej, bo był zajęty swoją karierą. Czuł jak jego serce pęka na tysiące malutkich kawałeczków. Cierpiał razem z nią. A dlaczego? Bo jeśli osoba, którą kochasz cierpi, to ty cierpisz razem z nią. Obwiniał się za to, co się stało Camili. Gdyby jej nie zostawił, nie doszłoby do tragedii.

   - Przepraszam - wyszeptał.

   - Za co? - Camila uniosła lekko głowę do góry i spojrzała w jego oczy. Były teraz puste. Zupełnie puste. Nie wyrażały nic. Jeszcze godzinę temu biła od nich nadzieja. Teraz nie było w jego oczach nic.

   - Przepraszam, że wyjechałem, że pozwoliłem ci odejść, przepraszam, że nie było mnie przy tobie. Przepraszam, że tak łatwo się poddałem.

   - To nie twoja wina.

   - Moja! - krzyknął wściekły i walnął pięścią w stół. - Gdybym nie okazał się takim kretynem, idiotą i nie zgodził się na nasze rozstanie, to nikt by cię nie skrzywdził, bo bym na to nie pozwolił! Zachowałem się jak szczeniak. Ale co można wymagać od szczeniaka?! Boże, gdybym spotkał tego gościa, to obił bym mu twarz, za to, co ci zrobił. Nie, ja bym mu nie obił twarzy. Ja bym go zabił!

   - Sebastian, spokojnie. - teraz role się odwróciły. Camila próbowała uspokoić Sebastiana, który był wściekły.

  - Nie potrafię bym spokojny. Czemu, ja się okazałem takim kretynem?! Czemu?!

  - Nie jesteś kretynem.

  - Jestem! Bo cię kochałem jak wariat, a mimo to pozwoliłem ci odejść. Przez siedem lat plułem sobie w twarz, że tak łatwo się poddałem. Chciałem do ciebie zadzwonić, ale za każdym razem, kiedy słyszałem sygnał w telefonie, naciskałem czerwoną słuchawkę. Nie chciałem niszczyć ci życia. Myślałem, że jesteś szczęśliwa z nim, że ułożyłaś sobie życie, a ja nie chciałem ci go niszczyć. Zawsze twoje szczęście było dla mnie najważniejsze.

   - Nie ułożyłam sobie życia. Broadway mnie zostawił, bo myślał, że go zdradziłam z Andresem...

   - Jemu też bym obił twarz. Jesteś tak wspaniała, tak piękna, a tyle przeszłaś. Ty i Nico zasługujecie na wszystko, co najlepsze. Chcę wam to dać. Chcę się wami zaopiekować. Chcę dać Nico namiastkę taty. Pozwól mi się wami zaopiekować.

    Chciał być przy niej. Od tej chwili marzył o tym, aby być z nią już na zawsze. Kochał ją i nie wyobrażał sobie życia bez niej. Była jego Słoneczkiem. Zawsze była jego Słoneczkiem. Kiedy tylko o niej myślał na jego twarzy pojawiał się szeroki uśmiech. Mimo upływu siedmiu lat, nie zapomniał o niej. Nie potrafiłby zapomnieć o takiej dziewczynie jak Camila.

    A Nico? Był nim zachwycony. Jeden wieczór sprawił, że zakochał się w tym chłopcu. Był małą kopią jego ukochanej. Te same duże brązowe oczy, szeroki uśmiech i uroczy śmiech. Czterolatek tak samo zasługiwał na szczęście jak Camila. Oboje zasługiwali na prawdziwą miłość i bezpieczeństwo. Sebastian chciał im to wszystko zapewnić. On nie pozwoliłby nikomu ich skrzywdzić. Miał od teraz cel. Jaki cel? Chciał sprawić, aby Camila i jej synek poczuli się szczęśliwi.

   Zrobi wszystko, aby zagościli w jego życiu na zawsze. Będzie walczył. A dlaczego? Bo jeśli kogoś się kocha, trzeba o niego walczyć.

___________________________

Przepraszam, przepraszam. Zawiodła na całego. Naprawdę. To nie miało tak wyglądać. Jestem na siebie wściekła i wściekła będę. Myślałam, że bardziej zepsuć nie mogę. A jednak się pomyliłam.  

Przepraszam.

To nie koniec historii. Będzie jeszcze 3 część - już ostatnia, która pojawi się kiedyś tam. Ale 3 to już będzie katastrofa w moim wykonaniu. Czasami się zastanawiam, czy jest sens, abym dalej pisała i oszukiwała się, że to potrafię...

Przepraszam także za nierówne akapity, ale z blogspotem nie wygram :)

Aha, i jeszcze jedno. Tutaj mamy Cares - jako przyjaciół. Jest Semi (Sebastian+Cami) Dlaczego? W 53 (chyba odcinku) Cami wpadła na pewnego uroczego bruneta i chciała zabić go wzrokiem, a on mimo wszystko nie poddawał się i walczył o jej względy. Dlatego mamy tutaj Sebastiana z V2 z 2 części. Jak potoczą się ich losy? Tego Wam nie zdradzę :)

Dziękuje Wam, że jesteście :*