One Part 23 - Leonetta - "Każdy rani" cz.1

Everybody hurts somedays

Słońce świeciło mocno, przypominając wszystkim, że czas na zabawę i beztroskę się jeszcze nie skończył. Dzieci bawiły się wesoło na placu zabaw, co chwilę wybuchając śmiechem. Jakiś chłopiec jechał na rowerze, nawołując coś do biegnącej za nim dziewczynki, dwójka nastolatków spacerowała trzymając się za ręce, młode małżeństwo nachylało się nad wózkiem, w którym leżało gaworzące słodko niemowlę. Świat aż mienił się od kolorów dodających otuchy tym, którzy stracili na chwilę nadzieję. Wszystko było w porządku.

Leon Verdas siedział na jednej z ławek w parku. Przyglądał się z zaciekawieniem dziewczynce, która zbierała kwiatki i układała je w barwny bukiecik. Miała włoski związane w kitkę na samym czubku głowy. Leon uśmiechał się za każdym razem, gdy mała się schylała i z roztargnieniem odgarniała wpadające jej do oczu kosmyki. Przy tym tak śmiesznie marszczyła nosek, że trzeba byłoby chyba nie mieć serca, by się nie rozpłynąć. 

Nagle błogi spokój przerwał dźwięk karetki pędzącej po ulicy. Pojazd przemknął obok alejek parku, zwracając uwagę wszystkich zebranych. Karetka zatrzymała się przy pobliskim domu z piskiem opon i wysiedli z niej w pośpiechu jacyś ludzie. Leon wstał i ruszył przed siebie, chcąc zobaczyć, co się stało. Z natury był bardzo ciekawski. Gdy dotarł na miejsce, z domu wyniesiono kobietę na noszach. Za nią podążała zapłakana dziewczyna o brązowych oczach. Błyszczały od łez, ale i tak wydawały się piękniejsze od wszystkich, jakie Leon do tej pory miał okazję oglądać.

Wszystko potoczyło się bardzo szybko, karetka odjechała, a dziewczyna została na podjeździe sama, przyciskając dłoń do ust i zanosząc się płaczem. Nikt nie zwrócił na nią szczególnej uwagi, gapie się rozeszli, tylko jakiś staruszek zapytał ją cicho, czy wszystko w porządku. Ona pokiwała głową, starając się opanować łkanie. Leon nie mógł przejść obojętnie obok płaczącej dziewczyny.

- Jeśli chcesz, to cię przytulę. - podszedł do niej.

Uniosła głowę, ukazując zaczerwienioną od płaczu twarz. Patrzyła załzawionymi oczami na Leona, zastanawiając się, skąd ten chłopak wiedział, czego ona aktualnie potrzebuje. Nie chciała, by ktoś głupio pytał, czy wszystko jest w porządku. Przecież, do licha ciężkiego, widać było, że wcale nie jest.

- Nie znam cię. - odparła, wzdychając głęboko, by znowu nie zanieść się płaczem.

Leon przełknął ciężko ślinę. Może za bardzo się pospieszył? Może nie powinien do niej podchodzić? Może potrzebowała samotności...? Jego rozmyślania polegające na zadawaniu sobie w nieskończoność tych samych pytań przerwała ona. Nie myśląc nad konsekwencjami, rzuciła mu się w ramiona. A on ją objął i przytulił do siebie, bo poczuł, że ten dzień mimo zwyczajnego początku, skończy się już nie całkiem tak, jak się tego spodziewał.

MUZYKA

Violetta Saramego od dziecka uważała swoją matkę za jedyną osobę, której na niej zależy. Ojca nigdy nie poznała, dziadków ani żadnych kuzynów czy innych dalekich krewnych także. Były same - ona i Maria, jej matka. Violetta codziennie patrzyła na Marię i wyobrażała sobie, że kiedyś będzie taka jak ona, silna i niezależna. Brała przykład ze swojej rodzicielki, w każdej sytuacji zastanawiała się, co by zrobiła mama na jej miejscu. Może i to trochę dziwne, ale tak właśnie było. 

- Zostałam sama. - wyszeptała, chociaż wiedziała, że nikt jej nie usłyszy.

W domu było przeraźliwie cicho. Dla Violetty było to strasznie dziwne, bo wnętrze mieszkania zazwyczaj wypełniał śpiew jej matki. Maria od zawsze uwielbiała śpiewać i zaraziła miłością do muzyki swoją córkę. Często siadały razem przy fortepianie i tak spędzały deszczowe wieczory. Teraz już tak nie będzie. Odezwało się coś w jej głowie, ale szybko odpędziła od siebie te myśli. Zdawała sobie sprawę z tego, że pewien etap w jej życiu właśnie dobiegł końca. Ani trochę jej się to nie podobało.

Lekarze od miesięcy powtarzali, że to tylko kwestia czasu. Maria chorowała dosyć długo, ale tylko sporadycznie pojawiały się objawy, więc traktowała chorobę lekceważąco. Nigdy nie stawiała siebie na pierwszym miejscu, najpierw myślała o Violetcie, a dopiero później o swojej chorobie. Violetta starała się dbać o mamę, ale to najwyraźniej na nic się zdało. Nikt nie musiał jej informować o tym, że Maria Saramego odeszła. Ona to czuła. Czuła w sercu straszną pustkę.

Ukryła twarz w dłoniach i westchnęła głęboko. Miała zbyt mało sił, by płakać. Podejrzewała, że skończyły jej się łzy po dwóch nieprzespanych nocach. Ciszę, która tak irytowała Violettę, rozdarł dzwonek do drzwi. Dziewczyna poczuła łupanie w skroniach, co świadczyło o zbliżającej się migrenie. Mimo bólu podniosła się i chwiejnym krokiem podeszła do drzwi.Gdy je otworzyła, pierwszym, co przyciągnęło jej uwagę, było to, jak słonecznie zrobiło się na zewnątrz przez te kilka dni. Tak jakby matka natura sobie z niej drwiła i specjalnie sprawiła, że cały świat zaczął świecić, gdy Violetta straciła blask.

  Dopiero po chwili dostrzegła chłopaka, który przed nią stał. Miał na sobie ciemne spodnie i szarą koszulkę. Wydawało jej się, że już kiedyś go widziała.

- Cześć. - przywitał się. - Jestem Leon. Nie wiem, czy mnie pamiętasz...

Rozpoznała jego głos, tak delikatne, ale jednocześnie silny, aksamitny i niepewny.

- Pamiętam cię. - przerwała mu zachrypniętym głosem. - Nie miałam okazji ci podziękować, no wiesz, za...

Leon uśmiechnął się delikatnie i przeciągnął dłonią po brązowych włosach.

- Przyszedłem zobaczyć, czy wszystko u ciebie w porządku. - powiódł wzrokiem po przygarbionej sylwetce Violetty.

Jej rozczochrane włosy, pomięta sukienka, podkrążone oczy i spierzchnięte wargi nie umknęły jego uwadze. Prawie nie znał tej dziewczyny, ale się o nią cholernie martwił. Mimo, że nawet sam nie wiedział dlaczego.

- Wszystko w jak najlepszym porządku. - odparła Violetta, chociaż każdy jej gest przeczył słowom.

Leon przyjrzał się jej jeszcze raz. Jego wzrok ciągle przyciągały jej duże oczy, błyszczące i brązowe, jak fabryka czekolady. Widział zbierające się w nich raz po raz łzy. Nie chciał, by płakała.

- Na pewno?

Violetta potrząsnęła gwałtownie głową, aż jej włosy zatańczyły wokół twarzy.

- Nawet mnie nie znasz. Dlaczego w ogóle się mną przejmujesz? - zapytała, mrużąc oczy. 

Ktoś mógłby uznać, że jest to oznaka podejrzliwości, ale ona tylko próbowała jakoś powstrzymać łzy.

- A więc zdradź mi swoje imię. - poprosił Leon, podchodząc do niej bliżej.

- Violetta. 

Uśmiechnął się delikatnie, bo dziewczyna, która tak go zafascynowała, zdradziła mu przynajmniej swoje imię. A to już znaczyło, że przynajmniej w jakimś małym stopniu mu ufa.

- Teraz już cię znam. Pozwolisz sobie pomóc? - uniósł brwi. 

Violetta otworzyła szerzej drzwi, by wpuścić Leona do środka. Perspektywa kolejnego samotnego popołudnia niezbyt jej się podobała. Chłopak wszedł do jej ciepłego domu, a ona zamknęła za nimi drzwi na zamek i zaprowadziła go do salonu.

- Chcesz coś do jedzenia albo do picia? - odezwała się słabym głosem, opierając się o framugę drzwi prowadzących do kuchni.

Miała wrażenie, że zaraz ugną się pod nią nogi upadnie na twardą podłogę.

- Wydaje mi się, że to raczej ty powinnaś coś zjeść. Ledwo stoisz na nogach. - zauważył z troską w głosie Leon.

Wtedy Violetta zemdlała. A on złapał ją w ostatniej chwili, zanim uderzyła w podłogę. 

I tak zaczęła się historia ich miłości.

And I know, you never meant to make me feel this way

Znacznie później...

Wiedziała, że to, jak się czuje, jest jego winą. Ale zdawała sobie sprawę także z tego, iż on nie chciał, by to przeżywała. Nigdy nie chciał, by zamknęła się w sobie przez niewyobrażalny ból, który rozerwał jej serce na milion kawałków. Odłamki jej cierpiącego serca wbijały się w jej płuca, przez co łkała spazmatycznie. A może to jednak przez jego twarz, którą widziała za każdym razem, gdy zamykała zapłakane oczy? 

Mama chciała ją tylko kochać. Leon chciał ją tylko kochać. I wtedy zrozumiała, że każdy rani.

Bywało różnie, ale to już naprawdę mi nie wyszło.
W drugiej części tego parta dowiecie się, co się stało między Leonem i Violettą. Stanie się jasne, o co chodzi w ostatnim akapicie. To będą takie jakby wspomnienia, coś takiego, żeby nie zostawiać was w niepewności. Niektóre sprawy trzeba wyjaśnić.
Mam nadzieję, że to wam nie przeszkadza.
Całą historię dedykuję Dianie za to, że po prostu jest.
Próbowałam zmusić się do napisania jakiegoś wesołego parta, bo ciągle tylko smęcę, ale jakoś nie mogę. Ostatnio jestem smutna i to chyba dlatego. Gdy już zakończę "Każdy rani", obiecuję, że napiszę dla was wesołego parta. 
Dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa, komentarze itp... Wszystko wiecie.
Kocham Was mocno <3
Buziaki, M. ;*