One Part 19 - Cares - '' Nie zostawiaj mnie '' cz. 1

Całą historię dedykuje Dianie za jej niesamowitą, niepowtarzalną, genialną historię.

   Camila z krzykiem podniosła się z łóżka.
   Znowu to samo. Po raz kolejny powtórka z rozrywki. W nocy wszystko wracało do niej ze zdwojoną siłą. Bała się zasypiać, bo doskonale wiedziała, że on w śnie nie zapomni o wizycie w jej duszy. Minęło już pięć lat, a ona nadal się bała i nie zapomniała o tym, co wydarzyło się pamiętnego listopada. Dokładnie pięć lat temu, pewien mężczyzna zamienił jej życie w koszmar i sprawił, że straciła szacunek do siebie, i swojego ciała.
   Camila wstała z łóżka i udała się do łazienki, zaświeciła światło, i spojrzała w swoje odbicie, w lustrze. Nadal patrzenie na siebie sprawiało jej wielki ból. Z obrzydzeniem dotykała swojego kruchego ciała, które uważała za brudne i pokryte skazą. Nadal czuła na swoim ciele obce ręce mężczyzny, które błądziły po jej brzuchu, plecach i udach . Nie zapomniała tego. Takiego czegoś nie da się zapomnieć. Za każdym razem, kiedy zamykała oczy widziała, jak obcy mężczyzna rzuca nią z całej siły o ścianę, a następnie pozbywa ją ubrania w ciemnym i zimnym pomieszczeniu.
   Zamknęła oczy, aby nie patrzeć na swoje ciało, którym tak bardzo się brzydziła.
   Kiedy przymknęła powieki, zdała sobie sprawę jak wielki błąd popełniła zamykając je. Znowu, znowu poczuła jak obce, obślizgłe i wstrętne ręce wędrują po jej ciele.
   Upadła na podłogę i zaczęła głośno płakać.
   Upadła za każdym razem, kiedy wszystko wracało ze zdwojoną siłą. Nie miała siły na to, aby wstać i się podnieść. Żyła normalnie tylko wtedy, kiedy w pobliżu był jej czteroletni synek. Dla niego była silna. Camila kochała poranki, zawsze wtedy do jej łóżka wskakiwał uśmiechnięty Nicolas i przytulał się do niej z całej sił. Tylko w ramionach swojego synka, Camila czuła się szczęśliwa i zapominała o wszystkim.
   Kochała poranki, ale kiedy przychodziła noc, bała się zamknąć oczy, bo wiedziała, że wszystko wróci - niczym bumerang.
   Camila sięgnęła po telefon, który leżał na nocnej szafce i napisała wiadomość do osoby, na którą zawsze mogła liczyć, o każdej porze dnia i nocy.
    Proszę, przyjedź do mnie. Potrzebuję Cię.
   On był przy niej zawsze. Trwał przy niej wiernie i nigdy jej nie opuszczał. Zawsze, kiedy ona go potrzebowała zjawiał się przy niej. Dla niej potrafił rzucić wszystko. Dla niej ryzykował swój wieloletni związek. Od kilku lat był jej Aniołem Stróżem, Aniołem, którego tak bardzo potrzebowała. To on wraz z rodzicami Cami pomógł jej wychować Nico. Zastępował mu ojca, którego chłopiec nie miał i nigdy nie pozna.
   Po dwudziestu minutach Camila usłyszała jak zamek w drzwiach się przekręca, a później w progu jej malutkiego mieszkanka staje jej najlepszy przyjaciel. Rudowłosa podniosła się z zimnej podłogi, na której siedziała, podbiegła do bruneta i przytuliła się do niego. Mężczyzna przytulił przyjaciółkę najmocniej jak potrafił. Doskonale wiedział, co jej przyczyną takiego stanu Camili. Andres zjawiał się u Camili w środku nocy przynajmniej raz w tygodniu, nie ważne, która była godzina, dla niego liczył się fakt, że jego przyjaciółka go potrzebuje. To brunet pomógł Camili dojść do siebie, po tym wszystkim, co wydarzyło się pięć lat temu. To Andres był pierwszą osobą, do której dziewczyna odezwała się po kilku miesiącach milczenia.
   Andres z Camilą byli idealnym przykładem na to, że przyjaźń damsko-męska istnieje. Znali się tyle lat, wiedzieli o sobie wszystko, ale żadne z nich nie myślało o sobie jako partnerze na życie. Brunet był związany z Emmą, a Cami nie dopuszczała do siebie mężczyzn - unikała ich jak ognia. Wystarczył jeden wzrok obcego mężczyzny w stronę rudowłosej, a dziewczynę od razu paraliżował strach i nie myślała o niczym innym jak o ucieczce. W życiu dwudziestopięciolatki było tylko trzech mężczyzn ; jej tata, Nico, Andres i nikt więcej. Camila nie chciała nic zmieniać w swoim życiu, nie chciała, bo po prostu bała się. Paraliżował ją strach przed kolejnym cierpieniem. Wystarczyło jej, że cierpi od pięciu lat - bez przerwy.
   Pragnęła tylko, aby zapomnieć o tym, co wydarzyło się pięć lat temu. Niestety, to było niemożliwe.
   Andres wziął Camilę na ręce, położył ją na kanapie i przykrył kocem. Później sam usiadł koło niej i objął ją swoim silnym ramieniem. Znowu patrzył na cierpienie przyjaciółki. Po raz kolejny wpatrywał się w jej smutne oczy, w których już od dawna nie było radości.
   - Cami..
   - Nie, Andres nie chcę o tym mówić - Camila spojrzała na przyjaciela i chwyciła go za rękę - Wiesz dobrze jak to się skończy. Potrzebuje cię, ale proszę nie mówmy o tym. Dobrze?
   - Nico śpi? - spytał się Andres zmieniając temat. Znał Camilę i wiedział, że jeśli ona nie chce o czymś rozmawiać, to nie ma sensu ciągnąc tego dalej. Zdawał sobie sprawę z tego, że każdy sen, każda rozmowa o tym wszystkim wiele ją kosztuje i sprawia, że wszystkie wspomnienia wracają do niej ze zdwojoną siłą.
   - Został u rodziców na noc, więc niestety nie przyjdzie, nie usiądzie na twoich kolanach i nie będzie męczył cię przez kolejne dwie godziny, abyś w końcu zabrał go do wesołego miasteczka. - uśmiechnęła się delikatnie i zmieniła swoje położenie kładąc głowę na kolanach przyjaciela. Uwielbiała takie chwile, kiedy siedzieli w ciemnym pomieszczeniu i po prostu rozmawiali o niczym. Bliskość Andresa sprawiała, że Camila na jakiś czas zapominała o wszystkim, a na jej twarzy pojawiał się delikatny uśmiech.
   Rozmawiali o wszystkim, o życiu, problemach, Nico, Emmie, starych przyjaźniach, czy o czasach, kiedy byli nastolatkami i prowadzili beztroskie życie. W swoim towarzystwie mogli prowadzić rozmowy na wszelakie tematy. Nie mieli przed sobą tajemnic. Camila opowiadała Andresowi o tym, jak czasami jest jej ciężko w wychowywaniu Nico, a Andres opowiadał jej o ciągłych kłótniach z Emmą. Na tym polegała siła ich wielkiej i niezwykłej przyjaźni. W swoimi towarzystwie byli sobą, wiedzieli o sobie wszystko i mogli powiedzieć sobie o wszystkim. Camila dla Andresa była jak młodsza siostra, a Andres dla Cami był Aniołem Stróżem, których chronił ją i Nico, przed okrucieństwem tego świata.
   - Mogę zdać ci pytanie? - spytał niepewnie brunet.
   - Oczywiście. Wiesz, że możesz się mnie spytać o wszystko.
   - Idziesz jutro na spotkanie po latach? Będą wszyscy Lu z Fede, Fran z Marco, Viola z Leonem podobno mają dla nas jakąś niespodziankę oraz Naty z Maxim.
   - Nie - Camila wstała z kanapy i udała się do kuchni, gdzie wstawiła wodę na herbatę.
   - Czemu? - Andres oparł się o blat kuchenny i spojrzał na przyjaciółkę, która unikała jego spojrzenia. - Wszyscy nie widzieliśmy się tyle czasu. Ty odcięłaś się od reszty, przestałaś się z nimi kontaktować..
   - A o czym miałam mówić?! Przepraszam cię Andres, ale ja nie widzę się w tym towarzystwie. Przykład? Violetta, Leon, Maxi, Naty w Hiszpanii odnoszą same sukcesy. Chłopaki mają własną wytwórnię płytową, Naty jest znaną projektantką mody, nie wspominając o Violi, która odnosi sukcesy jako piosenkarka.  Do tego dochodzi Fede, którego we Włoszech kochają wszyscy, Ludmiła, która jest znaną na całym świecie modelką oraz Fran i Marco, którzy są szczęśliwą rodziną z dwójką uroczych dzieci. A ja? Ja mam dwadzieścia pięć lat, a pracuje jako kasjerka w sklepie, a wieczorami dorabiam jako kelnerka, a i tak cudem wiąże koniec z końcem.
   - Gdybyś się zgodziła na to, aby rodzice ci pomagali nie miałabyś z tym problemów. Ja nadal nie rozumiem czemu ty nie chcesz przyjąć od nich pieniędzy..
   - Andres, ja jestem dorosła, mam dwadzieścia pięć lat i muszę sama zarabiać na życie. Wystarczy, że ty i rodzice pomagacie mi w wychowaniu Nico. Nic więcej do szczęścia mi nie jest potrzebne..
   - Dobrze wiem, że kłamiesz. Cami znam cię, udajesz w dzień twardą, a tak naprawdę masz już tego wszystkiego dość. Czemu ty jesteś uparta i nie pozwalasz sobie pomóc, co?
   - Andy, daj już spokój, dobrze? Powiedziałam, że nie pójdę, to nie pójdę! Zresztą oni nie wiedzą, że mam synka i... Dowiedzą się o Nico, spytają się, co z jego ojcem i co ja im powiem?! Mam skłamać, że ojcem jest Broadway czy może mam powiedzieć prawdę, że jestem ofiarą gwałtu i ojciec mojego dziecka siedzi w więzieniu?! Tak, myślę, że to będzie najlepsze rozwiązanie! Wiesz, mam pomysł powiedzmy, to całemu światu! Niech wiedzą, że jestem nikim, że już nie jestem kobietą, tylko tanią dzi...
   - CAMILA! - krzyknął lekko zdenerwowany Andres i przytulił mocno swoją przyjaciółkę. - Nie mów tak. Dobrze wiesz, że nie jesteś żadną dzwi... Zrozum, że to, co się wydarzyło nie jest twoją winą. Zostałaś skrzywdzona przez jakiegoś bydlaka, ale nie możesz się obwiniać za to, co się stało. To nie była twoja wina. On cię już nie skrzywdził. Siedzi w więzieniu, a tobie nic już nie grozi, bo ja do tego nie dopuszczę. Rozumiesz? Pójdź jutro ze mną i z Emmą na to spotkanie. Przecież jak się dowiedzą o Nico możemy powiedzieć, że ojciec Małego zostawił was dla innej. Powiedz, nie chcesz się spotkać z nimi wszystkimi? Zobaczyć jak się zmienili, co u nich? Zresztą na spotkaniu pojawi się ktoś jeszcze...
   - Proszę, tylko nie mów, że Broadway...
   - Nie, jego jakbym zobaczył, to bym mu dał w zęby za to jak cię potraktował.
   Brazylijczyk, gdy dowiedział się o ciąży doszedł do wniosku, że skoro jego dziewczyna jest tak blisko z Andresem, to jest to dziecko Andresa,  nie jego. Brunet próbował wszystko wyjaśnić Brazylijczykowi, jednak ten okazał się uparty i nie dał sobie nic wytłumaczyć. Na koniec zwyzywał Camilę od najgorszych i powrócił do rodzinnego kraju. Od tego momentu Camila nie kontaktowała się ze swoimi byłym chłopakiem, ani on z nią. Miała do niego wielki żal, że opuścił ją w momencie, kiedy ona go najbardziej potrzebowała. Wtedy zdała sobie sprawę, że to nie była miłość, tylko zwyczajne, szczeniackie zauroczenie.  
   - To jak? Pójdziesz jutro ze mną?
   - Zastanowię się.


   Drzwi z hukiem się otworzyły i do mieszkania wparował naburmuszony Nico, który w tym momencie przypominał chmurę gradową. Czterolatek rzucił swój plecaczek w kąt i wkurzony opadł na kanapę. Camila usiadła koło swojego synka i spojrzała na niego pytającym wzrokiem, ten natomiast obrócił się do niej tyłem i zaczął marudzić, coś pod noskiem.
   - Nico, kochanie co się stało? - spytała się Cami swojego małego szkraba. Nie otrzymała jednak odpowiedzi od chłopca. Nico nadal siedział obrócony plecami do swojej mamy.
   - Dziewczyna dała mu kosza - powiedział z szerokim uśmiechem na twarzy Andres, który odebrał dzisiaj Małego z przedszkola i przyprowadził do domu. - Sara wybrała Felipe, mimo że Nico dał jej swojego cukierka. Ah ta dzisiejsza młodzież - wybuchnął śmiechem brunet i usiadł koło chrześniaka, który nadal był obrażony na cały świat. - Młody, nie przejmuj się! Tego kwiatu jest pół światu, czy jakoś tak się mówi.
   - Wujek, ty to głupi jesteś - odpowiedział Nico i usiadł na kolanach swojej mamy. - Czy ty nie pojmujesz, że Sara to najładniejsza dziewczyna w mojej grupie?!
   - Kolego, a czy ty przypadkiem nie jesteś za młody na dziewczyny? - spytała się Camila i rozczochrała włosy swojemu synkowi. Niezadowolony Nico tylko fuknął pod nosem, zeskoczył z kolan mamy, położył ręce na bioderkach i z niezadowoloną miną spojrzał na wujka, który cały czas się śmiał.
   - Dziewczyny są głupie - oznajmił czterolatek i chwilę później wyskoczył na kolana Andresa.
  Andres wstał z Nico na rękach i zaczął go kręcić w kółko. Czterolatek zaczął się głośno śmiać i udawać, że potrzebuje pomocy swojej mamy. Camila oparta o drzwi z uśmiechem na twarzy wpatrywała się w całą sytuację. Andres swoim zachowaniem sprawił, że Mały coraz rzadziej pytał o swojego ojca. Brunet zastępował Nico brak taty - kiedy tylko mógł przychodził do chłopca i spędzał z nim jak najwięcej czasu. To Andres zaszczepił w Nico miłość do piłki nożnej, motorów, czy uwielbienie do truskawek z czekoladą oraz bitą śmietaną.
   Nico widział w swoim wujku, ojca, którego tak bardzo potrzebował, i o którym tak bardzo marzył. Czterolatek bardzo często pytał się mamy, czy jego tata go nie kochał i dlatego od niego odszedł. Camila nie potrafiła Nico odpowiedzieć na to pytanie. Nie chciała też mówić swojemu synkowi, że jego ojciec jest bydlakiem i siedzi w więzieniu. Dlatego zawsze, kiedy chłopiec pytał się o swojego ojca, rudowłosa odpowiadała mu, że jego tata, któregoś dnia po prostu odszedł i już nigdy się nie wrócił. Cami robiła wszystko, co w jej mocy, aby zastąpić swojemu synkowi brak ojca. Starała się z nim spędzać jak najwięcej czasu, odpowiadała na najtrudniejsze pytania zadawane przez Nicolasa, oraz chodziła na jego treningi piłki nożnej. Camila nie była, mimo wszystko osamotniona w wychowaniu Nico, pomagali jej rodzice, którzy uwielbiali swojego wnuka, oraz Andres, który miał duży wpływ na chłopca.
   - To jak idziesz dzisiaj ze mną? - spytał się Andres, kiedy postawił Małego na ziemi.
   - Mówiłam ci, że nie..
   - Gdzie nie idziesz? - spytał się ciekawski czterolatek.
   - Twoja mama, nie chce iść ze mną i ciocią Emmą na spotkanie z naszymi przyjaciółmi ze szkoły.
   - Mamo! - krzyknął oburzony chłopiec i zmierzył swoją mamę wzrokiem - Nie chcesz iść na imprezę?! Ty głupia jesteś?! Idź, potańczysz z wujkiem, pobawisz się. Zaraz wracam!
   Po upływie dziesięciu minut w salonie pojawił się szczęśliwy Nico, który trzymał w rękach czarną sukienkę, malinową marynarkę i takiego samego koloru szpilki. Chłopiec położył wszystko na kanapie, na której siedziała Camila wraz z Andresem i posłał swojej mamie swój uśmiech numer pięć.
   - Załatwione - powiedział zadowolony z siebie Nico i usiadł na kolanach Camili - Dziadkowie przyjadą po mnie o siedemnastej, a ty idź się szykuj. - Masz iść i się fajnie bawić, a jutro zabierzesz mnie na lody za to, że jestem taki fajny i znam się na modzie, a teraz idę się pakować!
   - I on ma cztery lata?! - dwudziestopięciolatka zwróciła się do swojego przyjaciela, który z szerokim uśmiechem na twarzy wpatrywał się w znikająca sylwetkę Nico -  On mnie czasami dobija, naprawdę.
   - Kochana, nie masz wyjścia. Jestem po ciebie o osiemnastej. - Andres pocałował Camilę w policzek i wyszedł z jej malutkiego mieszkanka zostawiając ją w osłupieniu.


   Camila siedziała w towarzystwie swoich przyjaciół ze szkoły i udawała, że świetnie się bawi. Mimo że, kiedyś czuła się bardzo swobodnie w ich towarzystwie, teraz było zupełnie inaczej. Oni opowiadali o swoich  sukcesach, a ona słuchała i gdzieś w głębi duszy zazdrościła im tego wszystkiego. Kiedy miała osiemnaście lat śniła o karierze piosenkarki, marzyła jej się światowa trasa koncertowa, fani na całym świecie, jednak życie potoczyło się inaczej. Została samotną matką i skupiła się na Nico. Wraz z pojawieniem się chłopca na świecie, wszystkie marzenia i plany odeszły w zapomnienie, a priorytetem stało się wychowanie synka. Chciała go wychować na dobrego człowieka -  to w tym momencie było dla niej najważniejsze, a nie marzenia, o których śniła w wieku osiemnastu lat.
   Jej przyjaciele odnosili sukcesy, a ona miała wspaniałego synka, który był dla niej całym światem. Camila już myślała o ucieczce, kiedy do lokalu wszedł On. Ich spojrzenia momentalnie się spotkały. Jego brązowe oczy sprawiły, że zaczęło jej się robić słabo. Nie spodziewała się go tutaj. Każdego, tylko nie jego. Kiedyś była w nim zakochana, cholernie zakochana. To on był pierwszym chłopakiem, który sprawił, że uwierzyła w siebie i swój talent. Dzięki niemu poczuła się piękna i zaczęła doceniać samą siebie. Bardzo długo się o nią starał. Mimo że ona go odpychała i nie dopuszczała do siebie, on walczył o niej względy. Opłacało się. Camila zakochała się w nim i zostali parą. Jednak życie potoczyło się nie tak jak oni chcieli. Byli młodzi, zakochani w sobie, ale musieli się rozstać. On wyjechał robić karierę ze swoim zespołem, a ona wróciła do Broadway'a, bo jeszcze wtedy myślała, że ją naprawdę kocha. Kilka lat później przekonała się jak bardzo się myliła.
   - Cami... - podszedł do niej, kiedy skończył się witać z innymi. Uśmiechnął się do niej, spojrzał w jej oczy, a następnie ucałował jej dłoń.
   Nie potrafił oderwać od niej wzroku. Była tak samo piękna jak siedem lat temu. Mimo upływu lat nie zmieniła się nic. Nadal była posiadaczką pięknych brązowych oczów, i długich kasztanowych włosów, które były lekko pofalowane. Na widok jej delikatnego uśmiechu serce zabiło mu mocniej, a przez ciało przeszedł przyjemny dreszcz, którego tak dawno nie czuł. Znowu poczuł się tak, jak siedem lat temu, kiedy po raz pierwszy na siebie wpadli.
   - Mam pomysł zatańczy! - krzyknął uradowany Fede i puścił muzykę, chwycił Lu za rękę i poprowadził na parkiet. W ślady Lu i Fede poszli pozostali. Kilka minut później na parkiecie tańczyli Andres z Emmą, Maxi z Naty, oraz Viola z Leonem, tylko brązowooki brunet nadal stał jak kołek i wpatrywał się w wystraszoną Camilę.
   - Może zatańczymy? - spytał się niepewnie Sebastian.
   - Seba, to nie jest dobry pomysł, naprawdę.
   - Cami, jeden taniec proszę.
   Hipnotyzowała go.Wyglądała pięknie. Jej duże, malinowe usta sprawiały, że chciał tylko jednego. Marzył, aby ją pocałować. Znowu poczuć smak jej ust. Wiedział jednak, że to byłoby niestosowne.
   - To jak zatańczymy? - spytał z nadzieją w głosie. Przybliżył się do niej i zrobił coś czego nie powinien robić, ale niestety nie zdawał sobie z tego sprawy.
   Sebastian położył dłonie na jej biodrach. Camila wzdrygnęła się.
   Powróciło, znowu wszystko powróciło. Przed jej oczami pojawiły wszystkie obrazki z przed pięciu lat. Oczy dziewczyny zaszkliły się, wystraszona po raz ostatni spojrzała na Sebastiana i uciekła.
  Uciekła przed strachem i przed przeszłością, która znowu powróciła.

_______________________

Ps. Dodałam, bo Maja prosiła. A jej nie umiem odmówić. :)

Kochana Diano, przepraszam Cię za to coś u góry. Tak wiem jest okropne.

Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że mi nie wyszło. Nie usprawiedliwia mnie to, że choruje już z miesiąc i jest coraz gorzej.

Zapraszam Was na pewnego bloga. Po raz pierwszy, ktoś napisał PRAWDĘ. Jak to przeczytałam poczułam się tak jakby autorka posta siedziała w mojej głowie i za mnie napisała co myślę. ( Przeczytajcie sobie post - ''O nie, jestem w ciąży! - POLECAM WAM. A także zapraszam nas na Wywiady z moimi dziewczynkami. Tak, tak. To są moje dziewczynki! Tutaj macie wywiad z Maddy [LINK]  
 A przy okazji pozdrawiam Mel, która (chyba) by chciała przeprowadzić wywiad z całą naszą 4 xD. Moja Droga, nie wiesz, w co się pakujesz :D
Oraz na wywiad z Mają i Xenią [LINK]

A teraz chcę napisać coś bardzo ważnego, proszę PRZECZYTAJCIE. 

Poruszyłam w tym Parcie, bardzo trudny temat, czy kwestię. Dlaczego to zrobiłam? Już wyjaśniam. Jak zaczęłam czytać blogi o Violi było mnóstwo sytuacji, gdzie Viola została zgwałcona..(nie wiem kto je pisał. Teraz czytam klika blogów, naprawdę.) Ale do rzeczy. Bardzo często w takich sytuacjach Violę ratował Leon. Viola kilka minut była wystraszona,  a później szli do łóżka, albo się całowali.

A w prawdziwym życiu, nigdy by się tak nie stało. Kobieta po takim czymś boi się dotyku każdego mężczyzny, nawet swojego i nigdy nie stanie się tak, że ona od razu pójdzie do łóżka z innym. Ona się boi, ten strach trwa przez wiele, wiele lat. Chciałam to pokazać na przykładzie tej historii. Chciałam coś uświadomić.  Zdaje sobie sprawę z tego, że nie w pełni oddałam ból, strach itd, ale to dlatego, że ja nie doświadczyłam czegoś takiego. Nie wiem jak to jest. Starałam się jednak jakoś wczuć w tą sytuację.  Nie da się w pełni oddać tego, czego się nie doświadczyło. 

Coś jeszcze. Tym wpisem nie hejtuje nikogo, kto miał taką sytuację u siebie na blogu. Ja tylko wyrażam swoją opinię. Miałam nie pisać tej historii, ale rozmawiałam z moimi dziewczynami i one jakimś cudem stwierdziły, że powinnam to napisać, że mi się uda. I napisałam. Znaczy nie do końca, bo jeszcze druga część. Jeśli po tym wpisie pojawią się na mnie hejty rozumiem. Ale jeśli dziewczyny stracą przez to czytelników, to ja odejdę, bo one za długo pracowały na bloga, aby przez moje gadanie wszystko stracić. 

Ja się po prostu w swoich Historiach lubię pisać o życiu, prawdziwym życiu, nie koloryzować, pisać prawdę. Lubię trudne tematy, lubię o nich rozmawiać, lubię o nich pisać.

Mam nadzieję, że mnie zrozumiecie. Jeśli ta historia, aż tak bardzo Wam nie przypadnie do gustu, to ja ją skasuje.

Nie chcę z nikim wchodzić na ścieżkę wojenną.

Przepraszam. (Rozgadałam się, ale to ostatni raz. Obiecuję)