One Part 17 - Leonetta - "Kolory" cz.2

      Wpatrywał się w jej smutne oczy i nie mógł uwierzyć. Kiedyś tryskała radością. Nie potrafił zrozumieć tego, że ludzie się potrafią drastycznie zmienić.

- Odeszły razem z tobą. - wyjąkała, ocierając łzy, które jednak nie przestały cieknąć po jej policzkach. - Moje kolory cię kochają. Ja cię kocham.

      Wstrząsnął nim kolejny szloch, na co ona objęła go mocno swoimi kruchymi ramionami i przytuliła. Nie chciała, by płakał. Przecież zawsze był taki... taki nie do złamania.

- Nie płaczmy już, Leon. - wychlipiała. - Jesteśmy razem, teraz już mnie nie opuścisz, prawda?

      Pogłaskał ją po włosach drżącymi dłońmi i pocałował w czubek głowy, po czym odparł, tak cicho, że prawie niesłyszalnie:

- Nie. Nie opuszczę.

      Jego słowa ją uspokoiły. Wtuliła się w jego tors z lekkim westchnieniem i przymknęła powieki.

      Nie wiedziała jeszcze, że Leon Verdas potrafi kłamać.

      Może i kiedyś sprawiał wrażenie silnego. Ale robił to wszystko tylko dla niej - od początku wiedział, że Violetta jest warta wszystkiego, co dla niej poświęcił. Nie płakał na jej oczach, nie załamywał się, był jej podporą. Gdy był sam, gdy nikt go nie widział, pozwalał sobie na chwile słabości. Ale tylko wtedy. Pozwalał jej żyć w świadomości, że nic nie może go złamać. Nie wyprowadzał jej z błędu, bo za bardzo mu na niej zależało. Za bardzo bał się tego, że ją straci, że jeśli pokaże jej to, jaki jest słaby, ona odejdzie.

      Aż nadszedł ten dzień, kiedy to on musiał odejść.

      Był taki wściekły. Nie mógł opanować gniewu, krzyczał, wrzeszczał, rzucał przedmiotami. Obiecał sobie, że nigdy w życiu nie zostawi jej samej z problemami. Wiedział dobrze, jaka jest wrażliwa, jak łatwo można ją zranić. Ale niestety istniały siły wyższe, które nie pozwoliły mu troszczyć się o Violettę. 

      Rodzice.

      Nie chcieli mu powiedzieć, wytłumaczyć, dlaczego wyjechali. Milczeli i nic ani nikt nie potrafił ich zmusić do wyjawienia prawdy. Aż w końcu któregoś dnia jego mama pękła, rozpłakała się i opowiedziała wszystko.

      Choroba potrafi być złośliwa, ale najczęściej atakuje z ukrycia. Rozwija się niezauważenie, a my, niczego nieświadomi, żyjemy dalej. Niby nic się nie zmienia, ale jednocześnie tak wiele tracimy, nawet tego nie wiedząc. Mama Leona dowiedziała się o chorobie syna niespodziewanie. Przecież był okazem zdrowia. Nic się nigdy nie działo, nie było żadnych problemów. Aż pewnego dnia postanowiła pójść z nim do lekarza, bo coś się zaczęło zmieniać. Ona, jako matka, zauważyła to niemal od razu. No, może nie tak od razu. Spóźniła się.

      Wyjechali natychmiast. Myślała, że uciekając od tego miasta, ucieknie od choroby syna. Ale od tego nie da się uciec i szybko się o tym przekonała. Ona, jej mąż, a w szczególności Leon. Próbowali wszystkiego, wydawali stosy pieniędzy na leczenie, ale najwyraźniej Bóg postanowił pozbawić ich wszystkiego, co mieli. Postanowił zabrać im syna.

      To było dla niego jak wyrok. Miał tyle planów. Życie chciał przeżyć najlepiej, jak się da. Miał marzenia. Był tylko nastolatkiem. Musiał dojrzeć szybciej, niż tego pragnął. Powiedzieć siedemnastolatkowi, że umrze niebawem... To chyba nie takie proste, prawda? Lekarze długo namawiali rodziców Leona do tego, by wreszcie wyjawili mu prawdę. By wreszcie powiedzieli: "Nie udało się".

     Gdy się na to zdobyli, wyruszył do Buenos Aires, by wypełnić powierzone mu zadanie. Miał być przy Violetcie i wypełniać jej życie kolorami tęczy. I zamierzał być przy niej do końca.

      Aż do samego końca. Swojego końca.

      Było ciemno. Jedynym, co rozświetlało tą nieprzeniknioną ciemność było nikłe światełko, które dawało nadzieję na lepsze jutro. Pozwalało myśleć, że nie wszystko stracone, że zawsze jest coś, o co warto walczyć. Że nigdy nie zostajemy sami.

      Obrazki Violetty od dawna były ciemne, tak smutne i szare, jak jej życie. Ale światełko zagościło w jej sercu i duszy i wiedziała, że już nie odejdzie. Ufała słowom, które wypływały z jego ust jak najpiękniejsza na świecie melodia.

      Teraz, siedząc na łóżku wśród miękkich poduszek, uśmiechała się sama do siebie na wspomnienie jego twarzy. Nie przypuszczała, że jeszcze kiedykolwiek go zobaczy, a jednak. Nie musiał jej nic tłumaczyć, dla niej ważne było to, że wrócił.

      Wrócił do niej, dla niej. 

- Mogę wejść? - rozległ się cichy głos.

      Na jej twarzy pojawił się jeszcze szerszy uśmiech i odwróciła głowę w stronę drzwi, by go zobaczyć. W nikłym świetle wypalającej się żarówki pod jego oczami można było dostrzec sińce świadczące o zmęczeniu. Poklepała miejsce obok siebie, a on podszedł do niej szybkim krokiem, jakby bał się, że nie wystarczy mu czasu. A przecież mieli go nieskończenie wiele. Przynajmniej według niej.

- Jesteś zmęczony. - stwierdziła, przyglądając mu się. 

      Pokręcił głową i odparł:

- Po prostu się nie wyspałem. Nic mi nie będzie.

      Westchnęła cicho. Za każdym razem ta sama wymówka. Nie potrafiła jednak nic poradzić na to, że Leon nie chciał spać i czasami całe noce przesiadywał przy jej łóżku. Było jej miło, gdy trzymał jej dłoń i czuła jego ciepło zapadając w sen. Ale przecież nie mógł się dla niej tak przemęczać.

- Zamieńmy się rolami. - odezwała się nagle. - Dzisiaj ty śpisz. 

      Po tych słowach popchnęła go na łóżko, by się położył. Nie zdążył zaprotestować, bo ona już przykryła go kocem i usiadła obok, ujmując jego dłoń.

- Violetta, nawet sobie nie żartuj... - spróbował się podnieść, ale ona go skutecznie unieruchomiła.

- Proszę, zrób to dla mnie. Chcę patrzeć, jak zasypiasz. - wyszeptała, patrząc mu w oczy.

      Jak mógł jej odmówić? Była taka śliczna. Sam siebie zaskoczył taką myślą. Nigdy nie zwracał większej uwagi na wygląd Violetty. Owszem, widział te jej głębokie brązowe oczy, zadarty uroczo nosek i malinowe, pełne usta, niekończące się nogi i aksamitne włosy, które opadały delikatnymi falami na jej jasne ramiona. Ale jego nie obchodziło to, co miała na zewnątrz, ale to, jak piękne wnętrze ukrywała. 

      Pierwszy raz pomyślał o tym, że jest piękna. Zszokowało go to tak bardzo, że aż wstrzymał oddech.

- Coś się stało? - zapytała, zaniepokojona jego miną. 

      Otrząsnął się i odparł:

- Nie, wszystko dobrze. - uśmiechnął się do niej. - Skoro tak bardzo ci zależy, to możemy się dzisiaj zamienić rolami, ale obiecaj mi, że pójdziesz spać, gdy ja usnę.

      Pokiwała ochoczo głową, ucieszona tym, że udało jej się go przekonać. Uśmiechnął się jeszcze raz i przymknął powoli powieki. Wyglądał tak niewinnie i bezbronnie, przykryty kocem, z zamkniętymi oczyma. Nie mogąc się powstrzymać, wyciągnęła rękę i pogłaskała go delikatnie po bladym policzku. Jego skóra była ciepła i przyjemna w dotyku.

- Kocham cię, Leon. - wyszeptała, nie przestając gładzić jego twarzy dłonią.

      Westchnął, nie otwierając oczu i odpowiedział:

- Ja ciebie też. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo. 

      Później zapadł w sen. A ona patrzyła, jak jego klatka piersiowa unosi się miarowo z każdym oddechem, jak niektóre mięśnie na jego twarzy drgają co jakiś czas i cały czas ściskała jego dłoń. Zdecydowała, że już nigdy go nie wypuści.

      Pierwsze promienie słoneczne dostały się do pokoju Violetty. Oświetliły twarz śpiącego Leona, na co on poruszył się niespokojnie. Dziewczyna, która zasnęła z głową na jego torsie, poderwała się gwałtownie. Rozejrzała się po pomieszczeniu, starając się zorientować w sytuacji. Dostrzegła go i uśmiechnęła się mimowolnie.

      Uklękła na powrót przy łóżku i nachyliła się, by złożyć na jego policzku delikatny pocałunek. Odchrząknął i otworzył oczy. Zaraz je jednak zmrużył pod wpływem promieni słonecznych, przebijających się przez zasłony zawieszone w oknach.

- Dzień dobry. - przywitała się Violetta z uśmiechem na twarzy. 

      Patrzył na nią i nie mógł uwierzyć w to, że to właśnie jej przepiękna twarzyczka jest pierwszym, co ujrzał po przebudzeniu się. Czym sobie zasłużył na taki przywilej? Odgarnął z jej czoła niesforne kosmyki włosów i podniósł się do pozycji siedzącej.

- Spałaś? - zapytał.

      Roześmiała się i uderzyła go lekko w ramię.

- Oczywiście, przecież ci obiecałam. - odparła rozbawiona.

      Pokiwał głową i wstał z łóżka, a za nim ona. Stali tak przed sobą, nie mówiąc nic, wpatrując się nawzajem w siebie. 

- Co będziemy dzisiaj robić? - odezwała się w końcu Violetta, przerywając ciszę. 

      Leon zamyślił się na chwilę, ale zaraz odpowiedział:

- Może najpierw pójdziemy do mojej babci, dawno jej nie widziałem. Na twój widok też się na pewno ucieszy.

      Violetta zgodziła się ochoczo.

MUZYKA

      Po niecałej godzinie stali już przed drzwiami domu babci Leona. Starsza pani Verdas przytuliła Leona do siebie mocno, zanosząc się płaczem. Gdy już zdołała się uspokoić, przywitała się z Violettą i zaprosiła ich do środka. Siedzieli przy herbacie i rozmawiali o błahych sprawach, gdy nagle kobieta zaproponowała:

- Mam całe pudełko waszych zdjęć z dzieciństwa. Leon, może pójdź je przynieść, powspominamy trochę dawne czasy.

      Chłopak przytaknął i wszedł po schodach na piętro, by tam poszukać wspomnianego przez jego babkę pudełka. Kobieta upewniła się, że Leon zniknął za drzwiami i nie może jej usłyszeć i zwróciła się do Violetty smutnym tonem:

- To musi być dla ciebie trudne.

     Violetta zrobiła zdziwioną minę, nie wiedząc, o co chodzi. Zmarszczyła brwi i odgarnęła z twarzy włosy, zakłopotana.

- Nie rozumiem. - przyznała. - Co musi być dla mnie trudne?

     Na twarzy pani Verdas pojawiło się zdziwienie. Niestety, nie zdołała się opanować i wyjawiła Violetcie straszną prawdę.

- Leon jest chory na nowotwór. Zostało mu niecałe pół roku życia. Nie mówił ci? - jej głos drżał, z trudem opanowała szloch.

     Violetta nie zdążyła odpowiedzieć, bo ze schodów zbiegł Leon z dużym pudełkiem w rękach, na którym napisane było wielkimi literami: "Violetta i Leon". Pełnymi bólu oczami spojrzała na twarz chłopaka. Po jej policzkach pociekły łzy. Leon przeniósł wzrok na swoją babcię i zrozumiał. Stał na miejscu, nie wiedząc, co zrobić.

- Nie możesz odejść. - wyszeptała Violetta. - Nie możesz. - ukryła twarz w dłoniach i zaniosła się płaczem, który dusiła w sobie odkąd pani Verdas wyjawiła jej prawdę.

     Leon poczuł przenikliwy ból w sercu. Miał ją chronić, miał jej pomagać, miał po prostu przy niej być. Dlaczego Bóg nie postawił na jej drodze kogoś innego, kogoś, komu dane byłoby zostać z nią na zawsze? Dlaczego wybrał jego, skoro on nie był w stanie wypełnić powierzonego mu zadania? 

He waited his whole damn life, to take that flight

And as the plane crashed down he thought, "Well isn't this nice"?

And isn't it ironic?

Avril Lavigne - Ironic

I to by było na tyle.

Proszę Was o szczere komentarze.

Tak, będzie trzecia część, ta historia się jeszcze nie skończyła.

Dedykuję ją moim kochanym promyczkom, czyli Xeni, Mai i Adze <3

Kocham Was i pamiętajcie o tym.

To chyba tyle, czas mnie goni.

Buziaki,

M. ;*