One Part 2 - Tomiła - " Niespodziewany zwrot akcji " cz.1

Tomiła

No heej J. Dodaje 22..08.2013 ze względu iż mam wyjazd i nie mogę dodać ;(. A więc Tomiła. Moja historia, jest inna, pokazuje inne odbicia bohaterów, nie tacy jak są w serialu. Nie zaczerpnęłam tutaj nic z Violetty, żadnych motywów muzyki czy coś, jakiś talentów, tańca itp. I mam nadzieję że za to mnie nie znienawidzicie. Pisząc tego One Parta kierowałam się hmm… jakby to nazwać, cytatem, myślą przewodnią… coś takiego a mianowicie tym „ Od nienawiści do miłości”, chcę pokazać że miłość nie zawsze jest od pierwszego wejrzenia, przyjaźni czy po prostu ot tak, czasem zaczyna się ona nienawiścią i powolutku, małymi kroczkami kończy miłością. Podzielę go na dwie części. Mam nadzieję że  nie wyśmiejecie mnie za ten pomysł i chociaż troszkę się wam spodoba J. Życzę miłego czytania kochani! I trochę komercji. Na moim blogu pojawił się ONE PART Agi – serdecznie zapraszam !;) http://friendsofvioletta.blogspot.com/. Pojawiły się również rożne nowe zakładki, prosimy o zapoznanie z nimi :)

I sprawa od naszej czwórki. Żeby nie było, to prosimy żeby zwracać się w komentarzach do nas jako do czwórki ! a nie pojedyńczo ;). Żeby nie było jakies faworyzowania lub pomijania. Dziękujęmy ;)

P.S: Już 26.08.2013 serdecznie zapraszam na Parta w wykonaniu Maddy. Jestem pewna że pokaże piękną historię o Leonettcie, która na pewno nas wzruszy i spodoba jak każda w jej wykonaniu :*.

Maja ;)

Ludmiła:

Ugh! Co za idiota!. Z nim już się nie da wytrzymać. Od lat toczymy wojnę, byłoby  okej gdyby nie fakt że to on zaczął, tak mówię tu o moim durnym sąsiedzie Tomasie Heredii. To może zacznę od początku, kilka lat temu dowiedziałam się że będziemy mieć nowych sąsiadów, ucieszyłam się wiedząc że będziemy z jednego roku i tu się pomyliłam. Już na naszym pierwszym spotkaniu wywinął mi kawał. Na samą myśl czuje to nie przyjemne uczucie, a mianowicie ten kretyn  nalał mi jogurtu do moich baletek. Oczywiście już dzisiaj zdążył mnie zdenerwować a jeszcze z domu nie wyszłam. Jego lista występków jest dłuższa niż jego nadęte Ego, a co jak co Ego to on ma nadęte i rozdęte. Ale pomijając fakt że jest durniem to urody jednak mu nie brak. Zresztą co ja mówię?! To Idiota!. Nie podoba mi się?!. Spojrzałam na zegarek , wybiła 7:45. Zgrabnym ruchem zarzuciłam na ramię torebkę i zbiegłam na dół po schodach. Z rodzicami pożegnałam się dając każdemu z osobna całusa w policzek. Nie chciałam się spóźnić, w zasadzie lekcje zaczynały się o 9:00 ale jeszcze dojazd , i nie chce się spotkać na podjeździe z moim wrogiem. Wsiadłam do swojego samochodu. Dostałam go od rodziców na osiemnaste urodziny – Tak , nie należę do osób biednych, zawsze dostawałam od nich to czego chciałam, ale nie lubiłam się tym chwalić. A wracając do samochodu, był wyposażony w wszystkie jakby to mój tato nazwał „bajery” , wszystkie potrzebne zabezpieczenia aby nic mi się nie stało, dla mnie ważne było to żeby jeździł, ale okej, nie będę się spierać. Kolor hmm… wpadał trochę pod czerwień ale w słońcu mienił się lekko pod róż. Byłam już na głównej drodze i tak jak zawsze myślałam o swoim życiu, może zabrzmi to dziwnie, ale zawsze włączałam radio  i wsłuchiwałam się w argentyńskie rytmy myśląc o wszystkim o szkole, rodzinie , przyjaciołach a jeśli chodzi o nich to nie jest ich dużo. Należę do osób u których ciężko zdobyć jest zaufanie , mam swoje zasady i jasno się ich trzymam. Jednak zawszę mogę liczyć na Viole i mojego kochanego kuzyna Federica, no i po części Javiera a kim on jest? Otóż Javier to mój chłopak, niby jesteśmy ze sobą, ale nie wiem czy go kocham, być może to zauroczenie  lub większa sympatia ale na pewno nie miłość. Jestem z nim ale to tylko kwestia przyzwyczajenia, wiem być może źle robię , ale z nim czuje się bezpieczna i kochana, bo wydaje mi się że  mnie kocha?. Większość osób twierdzi że to jednak Fede jest moim chłopakiem i tu się mylą przecież to mój kuzyn, ale nie mam zamiaru im tego tłumaczyć po tysiąc razy, ja mam czyste sumienie. Hmm a co do Violi, przyjaźnimy się od pieluch, razem przechodziłyśmy przez wszystkie trudne okresy w naszym życiu. Nie wiem co bym bez niej zrobiła. Leon to szczęściarz , są ze sobą już od trzech lat. On jest inny niż ten jego kumpel a mianowicie Tomas , jest miły, kochany i czuły, zawsze dba o Violettę.

- Cholera! – sama siebie zganiłam – Violetta! – dodałam i przypomniałam sobie że miałam ją zabrać ze sobą. Szybko nawróciłam i podjechałam pod dom brunetki, która stała pod domem z założonymi rękami co chwile zerkając na swój seledynowy zegarek. Stanęłam koło chodnika a ona popatrzyła na mnie pytającym wzrokiem i zajęła miejsce obok kierowcy.

- Piętnaście minut spóźnienia Ferro! – powiedziała i poklepała w szkiełko czasomierza – Znów myślałaś o swoim nieziemsko przystojnym sąsiedzie ? – parsknęła przyciszając radio.

- Wiesz co… Nie wiem czemu uparłaś się na tego kretyna. Myślisz że nie mam nic ciekawszego niż On? – spytałam unosząc brew do góry.

- Tak, tak myślę – oznajmiła pewna siebie.

- To się mylisz. Nie warto sobie zaprzątać głowę kimś takim jak on. Zresztą nie gadajmy o tym. Jak tam twój Romeo ? – spytałam zmieniając temat i dźgnęłam ją w brzuch.

- A ja mimo, że tak się bronisz myślę że coś cię do niego ciągnie. Mój Romeo ma się świetnie, z każdym dniem mnie zaskakuje  - powiedziała i rozpłynęła się opierając głowę o fotel.

- Tylko mi się nie rozpływaj za bardzo. Czeka nas siedem  godzin kaźni . – oznajmiłam i rzuciłam w nią wsuwką która nie wiem jakim cudem znalazła się w schowku. Spiorunowała mnie wzrokiem , na co ja pokręciłam głową i zaparkowałam w wyznaczonym miejscu. Równocześnie wysiadłyśmy z pojazdu i rozejrzałyśmy  się po całym placu; wokół było widać całujące i obejmujące się pary, czasem miałam tego dość. Rozumiem miłość i kochanie  drugiej osoby ale uczucie na pokaz?! Lekkie przegięcie.

- Vilu masz te notatki na Historie sztuki? – spytałam przeglądając zawartość torebki w poszukiwaniu zielonej teczki. – Halo?! Ziemia do Castillo? – powiedziałam odkładając wcześniejszą czynność i machając przyjaciółce przed oczami ale na marne bo właśnie patrzyła się na swojego ukochanego który zmierzał w naszym kierunku.

- Cześć skarbie – powiedział dając jej całusa – Ludmiła – dodał odrywając się od niej i posyłając serdeczny  uśmiech w moją stronę.

- No hej – powiedziałam krótko unosząc kąciki ust w kształt uśmiechu.

- Masz te notatki na zajęcia? – spytała wtulając się w Leona.

- Właśnie jakąś minutę temu za nim odpłynęłaś na widok swojego księcia spytałam o to samo – powiedziałam mierząc ich od góry do dołu.

-Oj no, nie czepiaj się. Tak mam je, są w szafce  - wytłumaczyła i podała mi kluczyk, o którym dzisiaj zapomniałam, a wiedziałam że cos mam wziąć. Dobrze że głowę mam na miejscu.

- To ja porywam tą panią – powiedział brunet i objął Viole w pasie.

- Pewnie zostawcie mnie samą – prychnęłam i odgarnęłam swojego blond loka.

- Lu… - spytała błagalnym tonem.

- No dobra zmykajcie mi za nim się rozmyślę – powiedziałam z uśmiechem i podgoniłam ich gestem rąk. Widziałam tylko oddalającą się  dwójkę osób które naprawdę się kochają. Viola ma szczęście, zasługuje na to.  Przycisnęłam mały guziczek a z samochodu wydał się charakterystyczny dźwięk który oznaczał że jest zamknięty, poprawiłam torbę i ruszyłam przed siebie, niestety nie było mi dane dojść spokojnie i w ciszy.

- Ej! Blondyna! – krzyknął mężczyzna, którego głos dobrze znałam i nienawidziłam.

- Czego chcesz kretynie?! – powiedziałam z zaciśniętymi zębami odwracając się w jego stronę.

- A może tak grzeczniej ? – upomniał mnie. Kim on jest że ma mi mówić jak mam się zachowywać.

- A może nie? Krzyczysz na pół miasta i myślisz że będę potulna jak baranek?! – spytałam kpiącym głosem.

- Szacunku trochę ! – wykrzyczał unosząc wskazujący palec.

- Daj mi spokój! – wykrzyknęłam wściekła i w mgnieniu oka odwróciłam się i ruszyłam przed siebie.

-To prawda że wczoraj mieliśmy przyjemną kąpiel w basenie?! Było  cudownie , musimy to powtórzyć –wykrzyczał uradowany na co w odpowiedzi ujrzał mój środkowy palec. Wściekła weszłam do budynku i skierowałam się pod sale numer 42 ale wcześniej wyjęłam teczkę z referatem. Będąc już w klasie zajęłam swoje miejsce i cierpliwie czekałam na dzwonek. Naszej Leonetty bo tak nazywaliśmy Viole i Leona jeszcze nie było, pewnie siedzą gdzieś w kącie i słodzą sobie nawzajem.

Tomas:

Zafundowałem wczoraj swojej „kochanej” sąsiadce kąpiel w basenie. Uwielbiam jak jest wściekła, w jej oczach błyskają wtedy takie iskierki. Czasem bywa rozkoszna, nie że mi się podoba bo nie! Ale jest inna niż wszystkie dziewczyny. Mówi mi rzeczy których żadna inna by nie powiedziała nawet by nie pomyślały o tym, brzydka też nie jest no i ten jej cięty języczek. Dla jasności żeby nie było NIE PODOBA  mi się! A może jednak, ale co w tym złego że lubie jej lśniące blond włosy, które pachną arbuzem, jej duże czekoladowe oczy które migoczą jak lampki gdy się uśmiecha, zgrabne opalone nogi no i ten szczery uśmiech który powoduje u mnie łagodność i… KONIEC! Dość tych głupot. Nie lubie jej, ja jestem jej wrogiem, ona moim i jesteśmy kwita. Widziałem jak zamyka samochód i kieruje się w stronę placówki, nie mogłem powstrzymać się i tak po prostu nie dokuczyć jej. To moje hobby, które nigdy mi  się nie znudzi. Po naszej „krótkiej wymianie zdań” Wściekła z impetem ruszyła do szkoły i pokazała środkowy palec – O nie ładnie tak ! – pomyślałem, ale u niej to standard. Leon poszedł gdzieś z Violką więc postanowiłem sam udać się na zajęcia. Wchodząc do klasy, wzrokiem szukałem blondynki z którą jeszcze pięć minut temu miałem jak zawsze nie miłe starcie. Siedziała już z tym swoim fagasem. Gościu nie przypadł mi do gustu. Udaje dobrego i twardego a wcale taki nie jest, jestem pewien że prędzej czy później się na nim pozna. Przeszedłem obok nich a ona zgromiła mnie wzrokiem i robiąc mi na złość tak mi się wydawało przynajmniej , złożyła na ustach Javiera słodki pocałunek. Udałem że wcale mnie to nie rusza, ale jednak miało to dla mnie znaczenie większe niż bym chciał. Po kilku sekundach tuż koło mnie pojawił się uśmiechnięty od ucha do ucha Verdas.

- Co się cieszysz ? – burknąłem.

- Z życia, spróbuj tego kiedyś – prychnął rozkładając się wygodnie w ławce.

- Dobra, dobra, nie bądź cwany – skwitowałem po czym zdjąłem jego nogi z ławki.

- Zawróciła ci w głowie – powiedział dumny pokazując głową na Ludmiłę, która zawzięcie opowiadała coś swojemu knypkowi słysząc bzdury kumpla popatrzyłem na niego kpiącym wzrokiem i popukałem po głowie dając mu do zrozumienia że się myli.

- Chciałaby – wywnioskowałem – ale nie ma na co liczyć.

- Tylko mi nie mów że ty byś nie chciał bo w takie bajki nie uwierzę – powiedział znów zbyt pewny siebie, ostatnio zdarza mu się to za często.

- Jesteś strasznie denerwujący  - odparłem i pokręciłem głową z politowaniem. Już miał coś odpowiedzieć ale do klasy wszedł profesor. Czterdziesto-pięcio minutowa lekcja minęła w miarę spokojnie, szczegół że nie słuchałem co ten staruszek mówi, ale zaliczyć mogę ją do spokojnych. Wstałem z krzesła i razem z chłopakami ruszyliśmy w stronę wyjścia.

Ludmiła:

Cała godzinę czułam czyjś wzrok na swoim ciele, miałam przeczucie że to ktoś z tyłu, ale bałam się odwrócić bo chyba podejrzewałam kto tak zawzięcie mi się przypatrywał - ta sama osoba co sprawiła mi klika naście godzin temu mokrą niespodziankę. Widziałam go wchodzącego do klasy, uważnie mi się przypatrywał, postanowiłam że pocałuje Javiera, w końcu to mój chłopak mam prawo okazać mu uczucia, ale w sumie ja taka nie jestem, zaprzeczam sama sobie!. To wszystko przez tego Heredie, to on jest temu winien. Nie wiem czemu to zrobiłam, przecież ja nie całuje ludzi na pokaz , jednak tym razem coś mnie podkusiło. Nie wiem może po prostu chciałam żeby Tomas był zazdrosny – tak czy nie ?! nie wiem. Wiem, że to coś  dziwnego. Widząc jego śliczne niebieskie oczy głębokie jak ocean musiałam coś zrobić aby zwrócił na mnie uwagę, musiałam dać mu znak o sobie. Co ja wygaduje?! Zachowuje się jak jakaś desperatka. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Amen!. Złapałam Vilu i wyszłyśmy na ogromny hol. Z Oddali widziałam uśmiechniętego od ucha do ucha Fede’ra, który machał z końca korytarza. Odmachałyśmy mu i szybkim krokiem ruszyłyśmy w jego stronę.

- Fede! – krzyknęłyśmy i rzuciłyśmy się mu na szyję, on objął nas obie i wtulił do siebie.

- Dziewczyny wiem, że się za mną stęskniłyście ale blokujecie mi swobodne oddychanie – wydukał łapiąc oddech.

- Wybacz, co poradzić że stęskniłam się za moim kuzynem – powiedziałam i odsunęłam się od niego.

- Nie zapominaj że ja też tu jestem – powiedziała Violetta również dając oddychać szatynowi i zakładając ręce udała obrażoną.

- No za tobą też – powiedziałam obejmując ją – pomijając fakt że przez ten cały czas byłaś ze mną – dodałam.

- I za to was Kocham – powiedział chwycił nas w talii i skierowaliśmy się do stołówki. Zajęliśmy jakiś stolik i zamówiliśmy  coś do jedzenia.

- No to opowiadajcie co tam u was – powiedział opierając się rękami o mebel.

- Nic się nie zmieniło, nuda jak zawsze – powiedziałam bawiąc się widelcem.

- Nadal jesteś z tym idiotą? – zadał kolejne pytanie i wraz z Violą przybił sobie żółwika. Nie rozumiem ich dlaczego oni tak  strasznie nie lubią Javiera.

- Tomas jej jeszcze nie odbił, ale pewnie za nie długo to zrobi –  powiedziała radosna Viola nie patrząc na mnie bo dobrze znała mój wyraz twarzy jeśli chodzi o te sprawy.

- A wy dalej swoje… Dacie mi kiedyś spokój?! Nic mnie z nim nie łączy i nie będzie łączyło ! – powiedziałam jasno ale dało się wyczuć że nie jestem do końca tego pewna.

- Sama  nie wierzysz w swoje słowa co potwierdza nasze wcześniejsze stwierdzenia – wywnioskował Federico.

- Dobra to może inaczej… Dlaczego nie lubicie Javiera? Podajcie chociaż jeden przykład – powiedziałam rozkładając ręce.

- Z przyjemnością. Jest nadęty, myśli tylko o sobie, jest przemądrzały i… - oboje z Viola wyliczali na palcach.

- Dość! – krzyknęłam – Powiedziałam jeden, w zupełności by wystarczył. Jesteście pewni że teraz nie mówicie o swoim idealnym Tomasie którego  tak ubóstwiacie? – spytałam sarkastycznie.

- Nie, Tomas jest dobrym człowiekiem. Kiedyś się o tym przekonasz a Javier … o wilku mowa, właśnie tu idzie – powiedział Fede i przewrócił oczami.

- Macie być  mili – ostrzegłam ich ściszonym głosem i wymusiłam na twarzy uśmiech bo mój chłopak siedział już koło mnie i obejmował mnie ramieniem. Wiedziałam że moi przyjaciele mają racje co do Javiera ale ja wolałam sobie wmawiać że jest dobrym człowiekiem.

- Co jemy? – spytał .

- A może jakieś „Cześć”  albo cos – skrzywił się Fede mrożąc go wzrokiem.

- O nie zauważyłem cię, już wróciłeś ? – spytał udając głupiego co nie spodobało się brunetce jak i mojemu kuzynowi.

- Skoro tu jestem to chyba tak – syknął a ja popatrzyłam na niego błagalnym wzrokiem aby dał sobie spokój.

- Skarbie będziesz to jeść ?- spytał Javier i nawet nie zdążyłam odpowiedzieć bo jadł moje spaghetti.

- N-ie, śmiało częstuj się – wydukałam.

Ludmiła:

Jak się okazało Federico potrzebny był koniecznie mój samochód więc pożyczyłam mu, i tak chciałam się przejść spacerkiem więc w sumie jest mi to na rękę. Viola poszła do Leona więc wracałam sama. Idąc drogą przyglądałam się przyrodzie. Każde drzewo miało w sobie to coś, a zielona trawa dawała nadzieję na lepsze jutro. Tak rzadko to zauważamy a wystarczy spojrzeć przez okno lub wyjść na zewnątrz. Idąc uliczką mój wzrok przykuła pewna para obciskującą się kącie, nie zrobiłoby to na mnie najmniejszego wrażenia gdyby nie fakt że mężczyzna całujący jakąś dziewczynę miał identyczna bluzę co Javier. Podeszłam bliżej i nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Czyli to prawda co mówili?! Javier to egoistyczny dupek. Całował się z jakąś lalką. Nie miałam siły podejść i wykrzyczeć mu w twarz co o nim myślę. Pobiegłam przed siebie i zatrzymałam się na jakieś ławce, usiadłam spuściłam głowę na dół. Nie płakałam! co to ,to nie ! Byłam taka wściekła, bo wszyscy ostrzegali mnie przed  nim a ja głupia wierzyłam mu, ufałam że ktoś mnie  kocha, chciałam czuć się kochana i czuć że jestem dla kogoś całym światem i w tym momencie z moich oczu wypłynęły łzy, nie z powodu zdrady a braku miłości od mężczyzny. Teraz przynajmniej zrozumiałam jakim podłym człowiekiem jest  i że nigdy go nie kochałam. Szkoda tylko że tak późno zdałam sobie z tego sprawę.

Tomas:

Wsiadłem do swojego czarnego BMW i ruszyłem ulicami pięknego Buenos Aires. Muzykę włączyłem na fula , lubiłem jak głośno grała. Czułem się wtedy jakby nic innego się nie liczyło. Przejeżdzając obok pobliskiego parku zauważyłem że na ławce siedzi dziewczyna , głowę miała spuszczona w dół i bawiła się nogami uderzając jedną o drugą. Z początku nie mogłem jej poznać ale podjeżdżając bliżej zauważyłem że to nikt inny jak Lu. Wysiadłem z samochodu i powolnym ruchem skierowałem się w jej stronę. Stanąłem obok niej, uklęknałem i nie wiedząc co mnie czeka spytałem.

- Co się stało hmm?

- A od kiedy interesuję cię co mi jest ? – odpowiedziała pytaniem na pytanie  nie co spokojniej niż zawsze w trakcie naszej rozmowy.

- Tak pytam, bo chciałbym wiedzieć co zaprząta głowę mojego  wroga numer jeden i nawet nie ma siły mi dogryźć – spytałem odchylając jej loka z twarzy, ona się wyprostowała i lekko uśmiechnęła. Jej śliczne oczy były podpuchnięte co było oznaką że płakała. Nie mogłem jej zapytać wprost, i nawet nie wiedziałem jak starannie dobrać pytanie bo nigdy nie rozmawialiśmy na spokojnie.

- Chociaż raz udało ci się wywołać u mnie uśmiech a nie grymas i skrzywienie – powiedziała wycierając zaschnięte łzy na co się zaśmiałem. – Ale nie przyzwyczajaj się. – dodała.

- Nie mam zamiaru . – prychnąłem i podałem jej rękę na co ona wahała się przez chwilę ale podała mi ją a ja pomogłem jej wstać.

- Będziesz miał co opowiadać i kolejny powód do nabijania z głupiej blondyny jak to nazywasz.

- Nie wykorzystam twojego smutku jako ataku, nie jestem taki, o wiele bardziej satysfakcjonuje mnie czysta gra, fair play – odpowiedziałem i po raz kolejny  dzisiejszego dnia  zobaczyłem jej cudowny uśmiech. – Odwiozę cię do domu , jedziemy w to samo miejsce , nie będziesz tu siedziała i marzła – powiedziałem spokojnym tonem.

Ludmiła:

- Nie przypominaj mi, dobrze wiem że mieszkamy tuz koło siebie – prychnęłam , a on westchnął i postanowił nie komentować. Otworzył mi drzwi a ja zajęłam miejsce pasażera, po czym obszedł samochód i zajął swoje miejsce. Kątem oka przyglądałam się jego skupionej twarzy i wciąż nie mogłam zrozumieć dlaczego mi pomógł. Ta nasza rozmowa która odbyła się kilka sekund temu była czymś nowym w naszym wykonaniu. Od kilku lat a raczej poprawnie będzie powiedzieć : OD NIGDY nie rozmawialiśmy w ten sposób. Pomyliłam się co do niego, nie jest taki najgorszy. W końcu nie zostawił mnie samej na pastwę losu. Co chwilę na niego patrzyłam, nie że jakoś specjalnie ale oczy same wędrowały w jego stronę, zauważyłam że on ukradkiem patrzył w moją stronę aż nasze spojrzenia się skrzyżowały. Ogarnęła mnie fala a w środku zrobiło mi się tak jakoś dziwnie gorąco. Nie przeciągając tego dłużej odwróciłam swój wzrok.

- To jak? Powiesz mi co się stało ? – spytał lekko zmieszany tym co się wydarzyło i skierował wzrok na drogę.

- Powiedzmy że jestem skończona idiotką – stwierdziłam opierając się o okno.

- Hmm to wiem i to nie żadna nowość a tak naprawdę? – powiedział z rozbawieniem i uniósł jedna brew do góry.

- Chcesz żebym ci powiedziała czy prowokujesz mnie do kolejnej kłótni. Ja jestem gotowa zawsze i wszędzie – ostrzegłam go.

- No okej już , nie spinaj się tak. Mów – odrzekł w geście pokojowym.

- Powiedzmy że pomyliłam się co do pewnej osoby , nie wierzyłam przyjaciołom i żałuje tego. Nie mogę uwierzyć że nie zauważałam tego wcześniej.

- Ludmiła, ludzie uczą się na błędach , nie zawsze postępujemy dobrze – wytłumaczył i chyba po raz pierwszy wypowiedział moje pełne imię.

- Nie wierzę w to co teraz powiem ale może i masz rację, tylko czasem może być już za późno, bo możesz już tkwić w tym po łokcie .

- Nie będę sobie robił nadziei , dla mnie tez jest szokiem że się ze mną zgadzasz – zaśmiał się a ja wraz nim i znów ukradkiem popatrzyliśmy w swoje oczy – uważasz że zabrnęłaś za daleko? – spytał po chwili.

- Nie, na szczęście nie, to co dzisiaj zobaczyłam dało mi do zrozumienia że byłam w błędzie.

- Mówisz zagadkami, nie dogadamy się jak tak będziesz robić.

- My się nigdy nie dogadujemy, fakt że siedzimy tutaj razem i nic nie wybuchło jest cudem – oznajmiłam – ale mogę ci powiedzieć, to i tak skończone. Widziałam dzisiaj jak Javier zdradza mnie z inną, to dlatego zobaczyłeś mnie w takim stanie w parku, musiałam to wszystko przemyśleć – wytłumaczyłam, on tylko popatrzył na mnie i po chwili odpowiedział.

Tomas:

- Kochałaś go ? – spytałem ale bałem się odpowiedzi w głębi duszy chciałem usłyszeć stanowcze ”NIE” ale wtedy oznaczałoby że nie jest mi obojętna a tak przecież nie może być!.

- Teraz nie jestem pewna już niczego – oznajmiła i znów spuściła głowę. Zaparkowałem i wyjąłem kluczyk z stacyjki.

- Hej, głowa do góry – powiedziałem podnosząc jej podbródek – Teraz musisz pokazać mu co stracił, nie daj się. Jesteś Ferro , zawsze stawiasz na swoim.

- Masz rację, znowu . To zaczyna się robić dziwne – odparła i zachichotała – Tak będzie, pokaże mu Ludmiłę, którą ty tak dobrze znasz.

- No i taką cię znam. A teraz pozwól ale WYNOCHA ! – krzyknąłem próbując przywołać naszą relację do pionu.

- Cały Heredia, nie uprzejmy i arogancki – powiedziała i po chwili wchodziła do swojego domu. Patrzyłem jeszcze na nią przez chwilę i sam postanowiłem skierować się do mieszkania. Całą noc myślałem o tym co się wydarzyło. Nie dopuszczalne jest że mógłbym poczuć coś do niej w tak krótkim czasie. Zawsze mi się podobała ale nie do tego stopnia żeby się w niej zakochiwać czy coś. Może po prostu się zauroczyłem i mi przejdzie  z czasem.

Następnego dnia/ Godzina 13:00/ Stołówka/

Ludmiła:

- Nie wiedziałam że Tomas zapomni o waszym toporze wojennym i poda ci pomocna dłoń –zastanawiała się Viola która popijała koktajl bananowy.

- Ja się nie dziwie, po prostu sprawdzają się nasze przypuszczenia – stwierdził Feder.

- Dasz w końcu z tym spokój ? Ile razy wam trzeba powtarzać że nie chce mieć z nim nic wspólnego?.

- Tyle aż sama w to uwierzysz. Oooo proszę … Idzie i nasz zdrajca, zaraz mu przywalę i popamięta że z moją kuzynką się nie zadziera- powiedział wkurzony Federico podciągając  rękawy.

- Daj spokój, ja to załatwię – odpowiedziałam na co on nie był zadowolony bo sam chciał się z nim rozprawić, ale pozwolił zająć mi się tym osobiście.

- Cześć Kochanie, chcesz się może napić? – spytałam słodkim głosikiem udając ze o niczym  nie wiem.

- Kochana jesteś, chętnie – odpowiedział.

- Tak? To proszę masz swój sok i naucz się że z Ludmiłą Ferro się nie zaczyna ! Nie będziesz robił ze mnie idiotki – powiedziałam i cała zawartość kubka wylałam na jego jakby to on nazwał „idealnie ułożone włosy” które wcale takie nie były. Federico i Viola prawie kończyli się ze śmiechu i robili zdjęcia zdezorientowanemu Javierowi. Cała szkoła wlepiała w nas wzrok. Zauważyłam że Tomas z Leonem również przyglądają się tej sytuacji z rozbawieniem. Heredia popatrzył na mnie i mrugnął na znak że o to chodziło i taką Ludmiłę zna, na co Ja odstawiłam kubek który był pusty i uśmiechnęłam się do niego triumfalnie, co nie uszło uwadze moich przyjaciół. Oczywiście ten zdrajca się zmył i udał się do swojej ukochanej, ciekawe na jak długo.

- Dalej przeczysz, ze to nic nie znaczy ? – spytała Viola marszcząc czoło.

- A dajcie wy mi spokój – prychnęłam i rzuciłam w nich winogronem.

Tomas:

Czekamy na kolejną lekcję. Siedzę i słucham jak Leon chwali swoja Violettę. Gada tylko o niej, ale nie dziwne zakochał się chłopak. Do Sali wszedł profesor  Conde.

- Słuchajcie dzieciaki, mam dla was wiadomość. W związku zbliżającym się tygodniem poezji. Dobiorę was po dwie osoby   i będziecie musieli przedstawić sztukę którą dla was przygotowałem. Żeby nie było przepychanek połączę was tak jak jesteście w dzienniku. Castillo i w zasadzie Dominguez ale wiem że panu Verdas to nie na rękę więc niech on będzie z Violettą. Odegracie scenę z Tristana i Izoldy – powiedział wyłaniając twarz z pod okularów. Leon cieszył się jak głupi, co za człowiek. – następnie Ferro i Heredia – słysząc swoje nazwisko połączone z nazwiskiem dziewczyny która od kilku dni zamąciła mi głowie znieruchomiałem. Ona tez była  w nie małym szoku. 

- Wy odegracie Romeo i Julie – po tych słowach kompletnie wmurowało mnie w podłogę, nie słuchałem już reszty przydzielonych par tylko  siedziałem w bez ruchu patrząc się przed siebie. Z tego transu wyrwał mnie dźwięk dzwonka kończącego lekcje. Ogarnąłem się i podszedłem do Ludmiły.

- Nie powiem że to mnie cieszy ale jak mus to mus – powiedziałem niechętnie a tak naprawdę  to cieszyłem się że pobędę z nią i być może pogadam tak jak wczoraj.

- Taa… ja też nie skacze z radości. Współpraca z idiotami mnie nie satysfakcjonuje – powiedziała zbierając swoje książki i przewracając oczami.

- A mnie z zarozumiałymi  blondynami – odgryzłem się, ale te nasze docinki nie były takie jak kilka dni temu, stały się bardziej łagodniejsze .

- Nie powiem nic, tylko życzę sobie powodzenia i cierpliwości bo nie wiem jak zniosę i czy wtrzymam to psychicznie – powiedziała składając ręce .

- Twojej psychice nic nie grozi, i tak jest już na wykończeniu .

- Panie Heredia jest pan dzisiaj wyjątkowo dokuczliwy – wycedziła odgarniając bujne loki i wyszła przede mnie kierując się w stronę wyjścia – Dzisiaj u mnie o 19:00, pierwsza próba, tylko się nie zgub po drodze. – dodała.

- Postaram się, ale podeślij mi jakąś mapę albo cos bo mogę pomylić kierunki – odkrzyknąłem z sarkazmem ale po chwili sam do siebie się uśmiechnąłem.

Ludmiła:

Romeo i Julia? Julia i Romeo?... No cóż, będzie ciekawie. Z każdym dniem ten człowiek mnie zaskakuje. Raz skaczemy sobie do gardeł a innym razem gadamy szczerze i zwierzamy się ze swoich problemów. Gdzie tu logika?! Proste, nie ma jej. Jesteśmy jak woda i ogień jak Flip i Flap, lato i zima. Podobno przeciwieństwa się przyciągają i tego się obawiam, czy mogłam zakochać się w swoim największym wrogu?! Jeszcze dwa dni temu rzuciłabym się w pięściami  na człowieka który by tak stwierdził teraz nie zrobiłabym tego. Teraz zmierzam ku temu, że chyba moja nienawiść do niego po woli przeradza się w miłość i cała złość wymyka mi się spod kontroli. Widząc go czuję w żołądku dziwne łaskotanie, Viola kiedyś opowiadała mi że człowiek tak ma jak się zakocha. I obawiam się ze tak właśnie jest w moim przypadku, ale jak mówię moje uczucia są mieszane. Nie wiem co czuje. Wiem że dzieje się ze mną coś, co nigdy nie miało miejsca i szczerze?  Podoba mi się to .

Czy Ludmiła i Tomas  zbliżą się do siebie po przez sztukę?

Czy przestaną się gubić i mylić zauroczenie z miłością?

Czy zrozumieją że tak naprawdę są dla siebie stworzeni?

Czy będą mieć na tyle odwagi aby wyznać to co czują czy ich duma i  dawne porachunki nie pozwolą na to?

Tego dowiecie się czytając Drugą częśćJ