One Part 1 - Naxi - ,,Jej głos"

,,Bez Ciebie nie mogę nawet w nocy zmrużyć powiek.
  Każdy dzień i każdą noc chcę być tylko przy Tobie"
Mesajah - ,,Każdego dnia"

    Moje życie wciąż kręci się wokół innych ludzi. Można powiedzieć, że nie robię nic, by zrobić się szczęśliwy. Nie było mi to potrzebne. Miałem przyjaciół, którzy mi pomagali i byli ze mną, by tylko pomóc mi zaszaleć. Jedyne, co mi pomagało to muzyka. Śpiewałem, rapowałem, czasem tańczyłem i to wszystko było dla mnie jak magia. To ona sprawiała, że chciałem naprawdę żyć. Czasem tylko, gdy już kładłem się do snu, myślałem nad tym. Marzyłem, by spotkać dziewczynę, która rozświetli moje życie muzyką i tymi czarami, które zawsze rozświetlają mój świat i sprawiają, że jestem inny.

    Nigdy nie sądziłem, że moje marzenia się spełnią, gdy usłyszę jej głos…

    - Stary, dlaczego ty zawsze musisz tak późno wstawać? – pytał mnie mój starszy brat, Tito.

    Nic nie poradzę, że nie mogłem spać całą noc. Powtarzało się to już od wielu dni.

    Szedłem do parku, by spotkać się z przyjaciółmi, ale nagle usłyszałem głos, który należał do dziewczyny. Był tak piękny i dźwięczny, ale nie mogłem znaleźć jego źródła. To było coś idealnego i niewyobrażalnie przyjemnego dla moich uszu. Nie mogłem się oprzeć tej słodkiej nucie i mojej fantazji, która zaczęła płynąć, szukając odpowiedzi na tą zagadkę. Chciałem to wiedzieć, bo wtedy było to dla mnie ważniejsze niż wszystko inne. Wyobrażałem sobie rysy jej twarzy, uśmiech, włosy, sylwetkę, twarz… Ale nie wiedziałem, czy to naprawdę ona. Nie mogłem jej zobaczyć…

    Odpuściłem sobie. Nie jest warto zagłębiać się w coś, o czym nie ma się pojęcia. Pozostały mi tylko sny, które nie chciały mnie opuścić w nocy i pokazywały mi obraz jej twarzy, który wymyśliła moja własna wyobraźnia.

    - Nie mogłem spać w nocy, rozumiesz? Znów mi się śniła – odpowiedziałem w pośpiechu, zakładając ubrania.

    - Przecież mówiłeś, że już o niej zapomniałeś – odparł zdziwiony Tito.

    Może wcale nie chcę o niej zapomnieć? – zapytałem się w myślach. Nie, to wszystko jest zbyt realistyczne. Przecież ta dziewczyna mnie w ogóle nie obchodzi. To tylko przypadek, że mnie oczarowała. Jej urok już mnie nie przekonuje. Wyrzuciłem ją z mojej głowy.

    - Zapomniałem o niej – uspokoiłem brata, wychodząc z pokoju.

    - Świetnie – ucieszył się. – Idziemy na tor?

    Pokiwałem głową. Dopiero od niedawna zacząłem jeździć. Motory i muzyka były moją pasją, więc cieszyłem się, że mogę rozwijać choć jedną z moich pasji. Miłością do motocrossu zaraził mnie Tito. To on pierwszy zaczął jeździć, a później opowiadał w domu przy obiedzie jaką adrenaliną jest ten sport. Postanowiłem spróbować. Tito nie był początkowo zadowolony, ponieważ byłem od niego o dwa lata młodszy. Uważał mnie jeszcze za smarkacza. Okazało się jednak, że mam do tego smykałkę, więc nasza więź braterska jeszcze bardziej się pogłębiła. Tito zaczął spostrzegać mnie jako mężczyznę, a nie chłopczyka, który szuka wymarzonej zabawki, a potem zostawia ją i myśli o innej. Do motorów podchodziłem na poważnie. Chciałem rozwijać się w tym kierunku. Muzyka zeszła na dalszy plan, ale wciąż nie zapominałem o jej kojącym brzmieniu.

    Dotarliśmy na tor bardzo szybko. Na razie mieliśmy tylko jeden motor, ale uzbierałem już całkiem niezłą sumkę, za którą planuję kupić motor moich marzeń.

    - Cześć, Lara – przywitaliśmy się z dziewczyną, która zawzięcie naprawiała jedną z maszyn.

    - Hej, hej – wydukała i powróciła do swojej pracy.

    Podeszliśmy do szatni, by przebrać się w nasze stroje.

    - Tito, kto jedzie dzisiaj pierwszy? – zapytałem, zakładając kask.

    - Mogę tobie ustąpić. Mam dobry dzień – wiedziałem, że się uśmiecha.

    Zaśmialiśmy się oboje i wyszliśmy z szatni, a ja dosiadłem motoru i wyjechałem na tor.

    To, co zawsze kochałem. Adrenalina, która powracała do mnie każdego dnia po usłyszeniu warkotu silnika. Moje życie to motocross i muzyka, którą słyszę w mojej głowie.

    Znów usłyszałem słodki śpiew, który odwiedzał mnie w moich snach. Wbrew wszystkiemu, zamknąłem oczy i ponownie zacząłem sobie wyobrażać jej anielską twarz i piękny uśmiech, który mógł rozświetlić moje szare dni. I wtedy obudziłem się z transu. Zapomniałem, że jadę. W ostatniej chwili przyhamowałem przed wpadnięciem na biały płotek oddzielający tor od parku obok. Oddychałem głęboko i co chwilę mrugałem oczami, by zrozumieć moją sytuację i przypomnieć sobie wszystko to, co się stało. Gorączkowo myślałem. Wreszcie zdjąłem kask i rzuciłem nim o ziemię, a szybka pękła.

    Zobaczyłem biegnących do mnie Tito i Larę. Wyglądali na przestraszonych i gdy do mnie dotarli zaczęli gadać jednocześnie, a ja nic nie rozumiałem.

    - Nic mi nie jest! – wykrzyczałem, by po chwili się uspokoić. – Laro, zostaw nas samych.

    Dziewczyna pokiwała głową i odeszła w stronę namiotu, w którym naprawiała motor.

    - Znowu? – zapytał Tito.

    Pokiwałem głową. To drugi raz, gdy przypomniałem sobie o jej głosie na torze. Przedtem też mogłem sobie coś zrobić, ale skończyło się na kilku siniakach i zadrapaniach. Teraz z tą prędkością mogłem umrzeć, gdybym w porę nie wyhamował.

     - Musisz ją odnaleźć – wyszeptał Tito.

    Spojrzałem na niego jak na wariata i odparłem:

    - Niby jak? Skąd mam wiedzieć, że mieszka tutaj, w Buenos Aires? – zapytałem. – Nie będę leciał na koniec świata, by tylko zobaczyć dziewczynę, która jest moim ideałem! – wykrzyczałem.

    Tito spojrzał na mnie swoimi brązowymi oczami, które zaczęły hipnotyzować mnie bijącą od nich prawdą.

    - Maxi, a może warto? – wyszeptał i odszedł w stronę szatni.

    Spojrzałem w niebo. Teraz nic nie było już takie samo jak przedtem…

    Dwa miesiące później

    Minęło już sporo czasu, a ja wciąż śniłem o jej śpiewie i fantazjowałem o jej pięknej twarzy. Tito wciąż namawiał mnie do szukania tej dziewczyny, ale odmawiałem. Według mnie, nie miało to najmniejszego sensu, ponieważ nie znałem jej imienia, ani nazwiska. Wszystko wydawało się niemożliwe, a ja nie chciałem próbować. To był zbyt szalony pomysł, którego nie chciałem realizować. Odpuściłem sobie motocross i postanowiłem zająć się tylko muzyką. Niestety, nie wiedziałem jak powstrzymać swoich snów i wybić sobie z głowy jej śpiew.

    - Maxi, tylko się marnujesz – odparł Tito. – Radzę ci, musisz się czegoś dowiedzieć.

    - Pleciesz głupoty – skarciłem go. – Nawet nie wiem skąd znam ten głos.

    Popatrzył na mnie z litością i wrócił do przeglądania stron w swoim laptopie.

    Dla niego wszystko było proste. Życie Tito było idealnie uporządkowane. Tylko ja, wciąż wpadałem w kłopoty i nie wiedziałem jakie drogi mam wybierać. Tak jak teraz. Byłem pesymistą i nigdy nie potrafiłem sobie z niczym poradzić. To było za trudne, jak dla mnie.

    Włożyłem słuchawki do uszu. Może to mnie uspokoi?

    Zamknąłem oczy, ale znów zobaczyłem ją i otworzyłem je z powrotem. Wszystko było nie tak.

    Podszedłem do keyboardu, który dostałem na ósme urodziny. To wtedy zakochałem się w muzyce i potrafiłem grać, grać i grać. Czasem śpiewałem, ale nie sądziłem, że mogę podbić serca tłumów swoim głosem. To było wątpliwe.

    Musnąłem klawisze i zacząłem grać przypadkową melodię. Nie znałem jej.

    Dopiero po chwili zrozumiałem, że to ta piosenka, którą śpiewała dziewczyna. Uderzyłem pięścią w klawisze i krzyknąłem:

    - Cholera!

    Przybiegł do mnie Tito i spojrzał na instrument, po czym pokręcił głową z politowaniem.

    - Chodź, pooglądamy reality show – zaproponował.

    - No dobrze. Może to mnie odpędzi od niej – odparłem i poszedłem za nim.

    Przystawiłem sobie krzesło, a Tito włączył ,,play”.

    - Internetowe reality? – zapytałem zdziwiony.

    - Tak. You-Mix. Tak się nazywa – odpowiedział.

    Spojrzałem na chłopaka w niebieskiej koszuli w kratę, który śpiewał znakomicie. Jego głos mógł poruszyć tłumy. Był bardzo utalentowany, byłem tego pewny. Po chwili na scenę weszła śliczna dziewczyna o brązowych oczach i zaczęła śpiewać tą samą piosenkę. Jej głos też był piękny i odznaczał się spośród innych, które słyszałem.

    - Teraz zapraszamy na scenę Naty – powiedział prezenter.

    Rozsiadłem się wygodniej na krześle i znudzonym już wzrokiem spojrzałem na ekran laptopa. Na scenę weszła dziewczyna, która wydawała mi się jakby znajoma, ale nie wiedziałem skąd. Nie kojarzyłem jej imienia.

    Po chwili zabrzmiała melodia, a ona zaczęła śpiewać.

    I wtedy mój cały świat zawirował. To była ona. Dziewczyna o cudnym głosie. Dopiero teraz okazała się znajoma. Jej głos był tym, który śnił mi się każdej nocy. Jej sylwetka była tak podobna do moich wyobrażeń. Jej rumiana twarzyczka tak samo skrojona, z tymi samymi oczami, z tym samym noskiem, tymi samymi malinowymi ustami.

    I w końcu jej głos.

    Tak samo piękny, tak samo zmysłowy. Ten sam, który słyszałem tego feralnego dnia. Ten wydawał mi się jeszcze piękniejszy.

    Nie mogłem przestać patrzeć na ekran i nie przestać myśleć o tym, co zrobiła z moim życiem. Jak bardzo stanęło przez nią na głowie.

    Naty przestała śpiewać i uśmiechnęła się szczerze. Później zeszła ze sceny, a ja krzyknąłem do Tito:

    - Gdzie to jest?!

    - W Studiu21, parę przecznic stąd – odparł ze stoickim spokojem.

    - Bierz kluczyki, jedziemy – powiedziałem. – Boże, byłem tuż obok niej. Jak mogliśmy nie spotkać się na ulicy?

    Tito pokręcił głową i poszedł po kluczyki. Ja wyszedłem wyprowadzić motor z garażu i zacząć oddychać świeżym powietrzem. Gdy zobaczył ją na ekranie zrobiło mu się gorąco.

    Natalia…

    I jeszcze to piękne imię, które wciąż kojarzyło mi się z jej głosem i urodą. Zadurzyłem się. I wcale mi się to nie podoba.

    Może tylko trochę.

    - Jedziemy! – zawołał Tito, a ja wsiadłem na motor.

    Niedługo spotkam się ze swoim przeznaczeniem…

***

    Zdjąłem kask i zobaczyłem śpiewających ludzi, którzy przy okazji tańczyli i tętnili życiem. Nie mogłem oprzeć się temu widokowi, ale musiałem skupić się na tylko jednej osobie. Naty… Nawet nie wiem, jak ma na nazwisko. Mam tylko nadzieję, że ją odnajdę. Chciałem jeszcze raz ją ujrzeć.

    - Idę, Tito – powiedziałem do brata. – Czekaj tutaj na mnie.

    Skierowałem się w stronę wejścia do szkoły, ale zatrzymał mnie dźwięk mojego imienia:

    - Maxi! – zawołał Tito. – Znajdź ją.

    Uśmiechnąłem się, pokiwałem głową i wszedłem do środka. Panował tutaj istny gwar, ale ja wciąż szukałem wzrokiem jej czarnych loczków i pięknych, brązowych oczu.

    - Hej, wiesz może, gdzie jest dziewczyna o imieniu Naty? – zapytałem przypadkowego ucznia.

    Wskazał ręką salę, a ja podziękowałem i poszedłem do środka. Przyjrzałem się wnętrzu. Była to ogromna aula ze sceną i kurtyną. Ściany w młodzieńczych kolorach nadawały temu pomieszczeniu powiew młodości. Wszędzie wisiało logo You-Mix i ,,Talentos21”. Spojrzałem w głąb sali.

    I wtedy zobaczyłem ją. Ponownie, ale na żywo. Wyglądała niczym bogini. Uśmiechała się uroczo do blondynki, która chyba była na nią zła. Nie zważałem na to. Chciałem do niej podejść, ale wszystkie formułki wyleciały mi z głowy i nie mogłem ruszyć się z miejsca, postawić jakiegokolwiek kroku.

    Nagle zauważyła mnie blondynka i pisnęła:

    - O! Mój fan! Zakłócają moją prywatność, ale to nic!

    Wtedy i Naty spojrzała na mnie zaciekawiona i nieśmiało pomachała, a po chwili wskazała palcem na koleżankę, robiąc dziwną minę. Zaśmiałem się, a blondynka popatrzyła na mnie dziwnie, okręciła się w kółko. Brunetka zrobiła minę niewiniątka i założyła ręce na pierś.

    - To chcesz autograf? Masz zdjęcie? – zapytała, a ja pokręciłem głową. – Nic nie szkodzi, ja mam – odparła. – Zdjęcie! – krzyknęła do Naty.

    Dziewczyna popędziła do plecaka i wyciągnęła z niego fotografię.

    - To dla kogo mam zadedykować? – zapytała z udawaną słodyczą.

    - Dla nikogo – odparłem. – Nie przyszedłem tu do ciebie, tylko do Naty.

    Brunetka spojrzała na mnie ze zdziwieniem. Wskazała na siebie palcem, a ja pokiwałem głową. Blondynka popatrzyła na mnie i gdyby wzrok mógł zabijać, już dawno leżałbym martwy.

    - Dobra, Naty. Tylko załatw to szybko – warknęła. – Ludmiła wychodzi!

    Spojrzałem na nią i zaśmiałem się, a dziewczyna zachichotała.

    - Dlaczego ona tak cię wykorzystuje, Naty? – zapytałem, podchodząc do niej bliżej.

    - Zaraz… Skąd znasz moje imię? – zapytała. – A tak! Z reality, zapomniałam!

    Spojrzałem na nią z czułością, choć wcale tego nie chciałem. Nie umiałem inaczej. Ona zarumieniła się i wyglądała jeszcze piękniej niż ktokolwiek inny na całym świecie.

    - To chcesz ze mną pogadać? – zapytała przeciągle. – Niestety, nie mam zdjęcia i nie mogę ci go podpisać. Ogólnie nie wiem po co tutaj przyszedłeś… - gestykulowała.

    To wszystko nie było mi potrzebne. Przecież ja chciałem tylko jednego.

    Spojrzałem na nią i przybliżyłem się do niej. Zachłannie wpiłem się w jej wargi, oczekując, że odda pocałunek. Najpierw biło od niej zdziwienie, ale później złączyła się ze mną, a nasz języki zaczęły swój szalony taniec. Nigdy nie uwierzyłbym, że spotkam taką dziewczynę. Tak piękną, utalentowaną, niezwykłą. Moje szczęście nie miało wtedy końca.

    Zacząłem gładzić ją po plecach, a ona opuszkami palców gładziła mój policzek. Po chwili oderwaliśmy się od siebie i oparliśmy się czołami.

    - Tylko tego chciałem – odparłem. – Chciałem dotknąć twoich ust swoimi i wiedzieć, czy podczas pocałunków są jeszcze piękniejsze niż podczas śpiewu.

    - I jaki werdykt? – zapytała, oddychając nierówno.

    - Znakomity. Teraz możesz śnić mi się każdej nocy – odparłem, a ona uśmiechnęła się i pocałowała mnie z nadzwyczajną czułością i delikatnością.

    Od tamtego momentu mogłem patrzeć na jej piękną twarz i podziwiać jej niebiański głos. 

No to ten...

Szału nie ma.

Dodaję dzisiaj o 00:00. Niech tak będzie.

Zapraszam na następny one part. Tym razem Mai, który pojawi się w sobotę. 

Myślę, że ona pokaże najpiękniejszą historię Tomiły, więc oczekujmy.

Potem Maddy z Leonettą, a na sam koniec, nasza rodzynka Aga z Cares.

Następnego one parta chciałabym zaplanować na 31. 

Mam nadzieję, że choć trochę się podobało.

Ciao.

Xenia <3